Interessante hoofdpersonages, maar nét niet spannend genoeg

Toen ik onderstaande beschrijving van Waar is Grace las, was ik enorm enthousiast omdat het klonk als een enorm spannende en vooral mysterieuze thriller. Precies wat ik nodig heb, dacht ik.

Meg en haar dochter Grace zijn zeer geliefd in het stadje Ashford. Dus wanneer Meg vermoord gevonden wordt en Grace vermist is, is iedereen in shock. Niet in de minste plaats omdat Grace al jaren ziek is en misschien nog maar een paar dagen te leven heeft. Wie vermoordde de moeder die haar leven in dienst stelde van haar zieke dochter, en wie ontvoerde de dochter, die zonder haar medicijnen niet overleeft? De zoektocht levert onvoorstelbare en schokkende antwoorden op.

Waar is Grace wordt geschreven vanuit twee perspectieven. Allereerst is er journalist John, die zijn eigen problemen thuis heeft, maar zich ook verantwoordelijk voelt voor de moord op Meg en de vermissing van Grace, omdat er iets tussen hen is voorgevallen. Dit maakt John een interessant personage: Hij heeft een historie met hen, maar je weet niet zo goed wat dit is. Ook is er iets met zijn zoontje aan de hand en zit hij in relatietherapie met zijn vrouw. Al met al: Een complex personage. Ten tweede is er Cara, het buurmeisje van Meg en Grace, dat zich schuldig voelt en voornamelijk haar vriendin Grace wilt vinden. Over haar hobby’s en gevoelens kom je minder te weten, maar ze is een sterke meid die weet wat ze wil en niet heel bang is. Deze twee perspectieven worden afgewisseld met dagboekfragmenten van Grace, waardoor je steeds meer te weten komt over de situatie voorafgaand aan de moord.

De dynamiek van de twee hoofdpersonages wordt echter verzwakt door het gebrek aan spanning in het verhaal. De spanningsboog sluit niet helemaal aan bij je verwachtingen. Je verwacht dat er een zoektocht staat te gebeuren waarbij je stukje bij beetje dichterbij de waarheid komt, maar er werd voor mijn gevoel teveel van de hak op de tak gesprongen, waardoor de spanning hier en daar afzwakte. Zonde, want er was genoeg ruimte voor een goed opgebouwde spanningsboog en een aantal mooie plotwendingen.

Wat ik dan wél weer supertof vond, was de noot van de auteur aan het einde van het boek. Ik wil hier niet teveel aandacht aan besteden (want spoilers), maar hierdoor ging ik wel anders naar het verhaal kijken, en het meer waarderen. Ondanks het zwakke plot, vond ik de dynamiek tussen en binnen de hoofdpersonages en de goede schrijfstijl genoeg om uit te kijken naar een volgend boek van Elgar.