Soms wat verward

Het is 1942 als een klein meisje wordt afgezet bij een boerengezin. Ze wacht aan het raam tot ze weer opgehaald wordt, maar dat gebeurt nooit. Leie, zoals het meisje heet, groeit op in het gezin. Als ze zwanger wordt van Dirk, trouwt ze met hem. Ze krijgen een zoon, Anton, en later nog een, Meeus. Nadat Leie naar de begrafenis van haar pleegmoeder geweest is, heeft ze echter geen oog meer voor haar gezin. Ze is volledig in zichzelf gekeerd.

Het verhaal wordt verteld vanuit het hele gezin. Hoofdstukken waarin Leie, Dirk, Anton en Meeus aan het woord zijn wisselen elkaar af. Doordat er meerdere perspectieven zijn, zie je het probleem, dat is de depressie van Leie, weliswaar vanuit verschillende kanten, het zorgt er echter ook voor dat er veel beschreven wordt wat er voor het verhaal minder toe doet. Zoals bijvoorbeeld de omgang tussen Anton en zijn iets oudere vrouwelijke collegaatje. Of Meeus die andere kinderen op hun grondgebied aantreft en indruk op hen probeert te maken. Dit haalt wat vaart uit het verhaal. Het komt mede hierdoor dat het middenstuk van het verhaal wat inzakt, af en toe wat langdradig aanvoelt. Dat is jammer, want het begin en het einde van het verhaal zijn juist zo sterk.

De stukjes van Leie zijn vaak net zo verward als zij zich voelt. Dit geeft een goed beeld van haar gemoedstoestand, maar zorgt er ook voor dat we Leie zelf niet echt leren kennen. Hierdoor is het moeilijk echt geraakt te worden door het boek. Pas aan het einde voel je echt met haar mee. Van de andere gezinsleden krijg je meer een beeld. Zij hebben geen last van een depressie en weten daardoor ook beter onder woorden te brengen wat ze voelen en wat er aan de hand is, al is dat soms vanuit een kinderlijk perspectief. Hierdoor leef je soms meer mee met de andere personages dan met Leie zelf.

De hoofdstukken in het heden worden afgewisseld met hoofdstukken uit het verleden. Dit werpt een licht op hoe het komt dat Leie na de begrafenis van haar pleegmoeder depressief geraakt is. Het onderwerp wordt echter vooral aangestipt en vindt niet de diepte. Daarvoor wordt er te weinig van het verleden prijsgegeven.

De kaalvreter is een mooi geschreven boek met een intrigerend onderwerp. Na een sterk begin zakt het wat in en voel je je minder betrokken bij het verhaal. Doordat het verhaal wel weer sterk eindigt, maakt het toch indruk.