Een magisch sprookje

De tien jaar zijn weer voorbij en dus komt de Draak een meisje uit het dorp uitzoeken om mee te nemen naar zijn toren. Iedereen verwacht dat hij Kasia zal kiezen, maar dan blijkt dat Agnieszka de ongelukkige uitverkorene is. Protesteren is er niet bij, het is een lage prijs voor de bescherming die de tovenaar biedt tegen het kwade Woud. En dus vertrekt Agnieszka naar de toren. Daar blijkt dat ze kan toveren en haar dagen worden al snel gevuld met lessen. Erg getalenteerd lijkt ze niet, maar ze zal snel bij moeten leren, want het Woud gaat de strijd met de bevolking weer aan.

Agnieszka en de draak completeren elkaar mooi. De draak wordt door het meenemen van de dorpsmeisjes gezien als slecht persoon, maar hij blijkt in de omgang vooral afstandelijk en onvriendelijk te zijn. Onder die onvriendelijkheid zit ook het onvermogen om sociale banden met anderen aan te gaan, veroorzaakt door zijn leeftijd en zijn positie. Hij reageert wel vaak sarcastisch op Agnieszka, maar toch ook op een goedmoedige manier. In een andere positie zou hij wellicht een heel ander karakter tonen. Juist door die afstandelijkheid is hij in staat om rationele beslissingen te nemen. Agnieszka daarentegen laat zich leiden door emoties en veel compassie. Haar beslissingen zijn hierdoor niet altijd logisch, maar deze maken haar wel heel menselijk. Door deze tegengestelde karakters houden deze personages elkaar goed in balans.

De keuze voor toverdrankjes en toverspreuken is niet vernieuwend, wel is het een mooie toevoeging hoe het samen opzeggen van spreuken tot een krachtiger resultaat kan leiden. Het is mooi beschreven hoe de Draak en Agnieszka hun krachten kunnen bundelen en op die momenten voelt hun aantrekkingskracht tot elkaar bovendien heel natuurlijk aan. Dat niet alle tovenaars of heksen hun krachten zo eenvoudig kunnen bundelen, wordt wel duidelijk uit het moment dat Agnieszka zich genoodzaakt ziet om dit ook met de Valk te proberen: “Het was totaal anders dan magie bedrijven met de Draak. Dit leek meer op het optuigen van een oude, koppige muilezel die ik niet erg mocht en die me elk moment woest kon bijten met zijn harde tanden”. De kracht van de toverspreuken hangt van meerdere factoren af en dit maakt het heel realistisch.

De dreiging van het Woud komt goed naar voren als Agnieszka, de Draak, De Valk en prins Marek met zijn gevolg daadwerkelijk het Woud ingaan en daar moeten vechten tegen de verschillende wezens van het Woud. Maar ook buiten het Woud wordt er kwaad aangericht, doordat het Woud mensen kan besmetten. Die besmetting is soms heel duidelijk, maar wordt andere keren pas laat ontdekt. Vaak is het onduidelijk of een persoon vanuit eigen overwegingen handelt, of hierin aangestuurd wordt door het Woud. Hierdoor voel je als lezer de dreiging van het Woud door heel het verhaal heen. Het is eigenlijk continue aanwezig en geeft veel spanning aan het verhaal.

Ontworteld is een magisch sprookje vol met spanning. Maar ook de morele boodschap, passend bij een sprookje, ontbreekt niet en zet de lezer aan het denken.