Vrede als verraad, de morele nachtmerrie van The Seeker’s Wrath.

P. S. Davis heeft met The Seeker’s Wrath geen doorsnee fantasy-epos geschreven. Dit is geen wereld van gekozen helden of magische profetieën, maar van vergaderkamers, zweet, leugens en langzaam afbrokkelende loyaliteit. Het is politieke fantasy met het hart van een tragedie – en een scherp mes achter de rug.

Captain Marcius Saylong is een man gevangen tussen ideaal en plicht. Zijn droom om Noord en West te verenigen leest niet als een nobel streven, maar als een langzaam ontrafelde valstrik. Terwijl piraten onder geheime vlaggen toeslaan en kastelen als zandkorrels instorten, verandert Saylongs missie in een morele nachtmerrie. Davis schildert hem niet als held, maar als mens: koppig, uitgeput, soms verwerpelijk – en daardoor des te geloofwaardiger.

Wat The Seeker’s Wrath bijzonder maakt, is het ritme van zijn verraad. Het verhaal beweegt als een schaakpartij in mist. Elke zet heeft gewicht, elke stilte is verdacht. Davis schrijft met een bijna militaire precisie: sober, ritmisch, doordrenkt van politieke spanning. De gevechten zijn kort en wreed, maar de echte oorlog speelt zich af in gesprekken, in raadskamers, in de schuld die op Saylongs schouders drukt.

Teloshka, de wereld waarin dit alles zich afspeelt, voelt als een levend organisme – koud, doorleefd, en vermoeid van generaties oorlog. Hier heeft elke alliantie een prijs, en elke belofte een echo.

Het is een verhaal dat nasmeult – niet door wat het zegt, maar door wat het niet durft te beloven.
Een rauw, bedachtzaam epos over macht, verraad en de kostprijs van idealen. Davis schrijft met de precisie van een strateeg en de ziel van een dichter.