Lezersrecensie
De echo van verzwegen waarheden, een indrukwekkende familiegeschiedenis.
Joyce Bergvelt weet met Wat wij nalaten een indrukwekkend en genuanceerd portret te schetsen van de manier waarop oorlog niet alleen littekens achterlaat op de directe betrokkenen, maar ook op hun nageslacht. Het boek is geïnspireerd op waargebeurde feiten, maar leest als een zorgvuldig opgebouwde roman die je stilletjes meesleept in een moreel beladen zoektocht naar waarheid en gerechtigheid.
Het verhaal opent in het voorjaar van 1945, op een moment waarop het einde van de oorlog in zicht lijkt, maar de dreiging nog allesbehalve verdwenen is. Twee broers uit Nieuwer-Amstel worden samen met twaalf anderen opgepakt. De lezer volgt hun lot, maar het is vooral de jonge Duitse soldaat Mathias Heumer die intrigeert: een man die in de nadagen van zijn leven zijn dochters vraagt een schuldbeladen geheim te onthullen dat hij zelf nooit durfde te openbaren.
Wat Bergvelt bijzonder goed doet, is de gelaagdheid van de morele keuzes die haar personages maken. De dochters van Mathias worden geconfronteerd met een dilemma: eer je de laatste wens van een vader die spijt heeft, of bescherm je de families die misschien liever in het ongewisse blijven? Die morele spanning is voelbaar tot in de laatste pagina’s en roept ook bij de lezer indringende vragen op over zwijgen versus spreken, vergeving versus waarheid.
Parallel aan deze verhaallijn volgt Bergvelt het verhaal van Pieter van der Velde, een inmiddels in Canada wonende man die in 2008 geconfronteerd wordt met het verloren lot van zijn broers. Zijn zoektocht naar antwoorden voelt rauw en invoelbaar: het rouwen om iemand wiens lot je nooit hebt kunnen kennen, is een bijzondere vorm van verdriet die Bergvelt met veel empathie weet te beschrijven.
De kracht van het boek zit in de ingetogen stijl, die nergens sentimenteel wordt, maar wel diep ontroert. De tijdssprongen tussen het einde van de oorlog, de jaren 2000 en de persoonlijke verhalen van de betrokken families zijn zorgvuldig verweven, waardoor de roman aanvoelt als een mozaïek van herinnering, schuld en hoop.
Wat wij nalaten is geen gemakkelijk boek, maar wel een noodzakelijk en bijzonder mooi geschreven werk. Het confronteert ons met de nalatenschap van keuzes die lang voor onze tijd zijn gemaakt, maar waarvan de echo’s generaties blijven doorwerken. Een verhaal dat blijft nazinderen, lang nadat je de laatste pagina hebt omgeslagen.
Het verhaal opent in het voorjaar van 1945, op een moment waarop het einde van de oorlog in zicht lijkt, maar de dreiging nog allesbehalve verdwenen is. Twee broers uit Nieuwer-Amstel worden samen met twaalf anderen opgepakt. De lezer volgt hun lot, maar het is vooral de jonge Duitse soldaat Mathias Heumer die intrigeert: een man die in de nadagen van zijn leven zijn dochters vraagt een schuldbeladen geheim te onthullen dat hij zelf nooit durfde te openbaren.
Wat Bergvelt bijzonder goed doet, is de gelaagdheid van de morele keuzes die haar personages maken. De dochters van Mathias worden geconfronteerd met een dilemma: eer je de laatste wens van een vader die spijt heeft, of bescherm je de families die misschien liever in het ongewisse blijven? Die morele spanning is voelbaar tot in de laatste pagina’s en roept ook bij de lezer indringende vragen op over zwijgen versus spreken, vergeving versus waarheid.
Parallel aan deze verhaallijn volgt Bergvelt het verhaal van Pieter van der Velde, een inmiddels in Canada wonende man die in 2008 geconfronteerd wordt met het verloren lot van zijn broers. Zijn zoektocht naar antwoorden voelt rauw en invoelbaar: het rouwen om iemand wiens lot je nooit hebt kunnen kennen, is een bijzondere vorm van verdriet die Bergvelt met veel empathie weet te beschrijven.
De kracht van het boek zit in de ingetogen stijl, die nergens sentimenteel wordt, maar wel diep ontroert. De tijdssprongen tussen het einde van de oorlog, de jaren 2000 en de persoonlijke verhalen van de betrokken families zijn zorgvuldig verweven, waardoor de roman aanvoelt als een mozaïek van herinnering, schuld en hoop.
Wat wij nalaten is geen gemakkelijk boek, maar wel een noodzakelijk en bijzonder mooi geschreven werk. Het confronteert ons met de nalatenschap van keuzes die lang voor onze tijd zijn gemaakt, maar waarvan de echo’s generaties blijven doorwerken. Een verhaal dat blijft nazinderen, lang nadat je de laatste pagina hebt omgeslagen.
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Mery Todde
Gesponsord
Als rechercheur Emmy Clifton de verdwijning van twee tienermeisjes onderzoekt, realiseert ze zich dat ze hen nooit écht heeft gekend. Schrijf je nu in voor de Hebban Leesclub.
Als François de bewusteloze, mysterieuze Elsa aantreft, besluit hij haar te verzorgen. Geleidelijk aan geven ze hun geheimen aan elkaar bloot. Schrijf je nu in voor de Hebban Leesclub.
