3,5/5* Een knap debuut

Ik werd meteen meegenomen naar de tijd vlak na de Tweede Wereldoorlog in Limburg. De personages worden stuk voor stuk zo helder neergezet dat je ze voor je ogen ziet verschijnen; het lijkt alsof je ze echt kent.

Gevoelens van vernedering, depressiviteit en onmacht komen goed naar voren in ‘De troostende broeder’, maar ook blijdschap, hoop, het verwerken van een trauma en gevoel van liefde komen hier aan bod. Net zoals in het werkelijke leven, kun je niet alles en iedereen over één kam scheren; er zijn meer aspecten om rekening mee te houden.

“Vader staat meteen naast zijn bed en in een oogwenk begeeft hij zich naar de keuken terwijl hij de bretels over zijn schouders trekt. Daar ziet hij zijn jongste dochter zitten en kijkt haar een fractie van een seconde aan. Haar ogen kijken recht in de zijn en zijn heel donker! Zo donker heeft hij ze nooit eerder gezien, hij schrikt ervan. Ze zit daar bewegingloos, ogenschijnlijk tot niets in staat. Het is maar een moment, maar die blik zal hij nooit meer vergeten.”

Het verhaal is vlot geschreven zonder moeilijke woorden te gebruiken, waardoor het voor een groot publiek toegankelijk is.
Het is zonder meer een knap debuut.