Wat een kracht!

Gwendolyn was nog maar zeven jaar oud toen ze met zijn drieën terugkwamen van een etentje ter gelegenheid van de verjaardag van haar vader en onderweg op iets stuitten dan hen niet aanging; een conflict met de militaire politie.
Hun auto werd getroffen door een molotovcocktail, haar vader probeerde hen alle drie te redden maar haar moeder kwam te overlijden door messteken en wie weet wat nog meer...

Gwendolyn wordt over de hele wereld meegenomen door haar vader en is veel alleen omdat hij het druk heeft als diplomaat. Ze is niet anders gewend en leert daardoor zelfstandig te zijn.
Wanneer haar vader in Parijs spoorloos verdwijnt komt ze er achter dat hij geen diplomaat was zoals ze altijd gedacht had, maar dat hij als spion voor de CIA werkte. Nu weigert deze zelfde CIA haar vader te helpen.
Gwen vindt een gecodeerd bericht van haar vader, ze vertrouwt de CIA niet en eigenzinnig en slim als ze is besluit ze dat ze zelf naar hem op zoek moet gaan om hem te redden, hoe dan ook.

In het eerste gedeelte van het boek worden verschillende personages aan je voorgesteld en situaties duidelijk uit de doeken gedaan. Al snel begint de spanning in het boek op te lopen. Gwendolyn neemt de lezer meer naar Parijs, Berlijn en Praag waar ze in situaties terecht komt die niet bij het leven van een zeventienjarige horen.

'... ik ben geen moordenaar. Niet omdat ik het niet kan, niet omdat het ding in mijn binnenste het niet toelaat, maar omdat het de enige orde is die ik nog niet heb genomen op weg naar de afgrond. Dat kleine restje van mijn zeventien jaar oude ik, dat laatste fragment van Gwendolyn Bloom, wil ik zo lang mogelijk vasthouden.'

Het is een heel toegankelijk verhaal geworden doordat de auteur alles uitgebreid, bijna filmisch beschrijft. Hierdoor kun je de verschrikkingen goed volgen. Het tempo ligt hoog en je aandacht verslapt op geen enkel moment.
Soms valt hetgeen je te lezen krijgt wat rauw op je dak, waardoor het boek zeker niet geschikt voor jonger dan 15 jaar. Er komt een hardheid aan te pas die je niet verwacht bij een zeventienjarige.

'De vrachtwagen is nu een brandend geraamte dat nog slechts vaag doet herinneren aan zijn oorspronkelijke vorm en ik vind hem erg mooi zo.
De mannen die erin zaten zijn dood, en het enige wat ik jammer vind, is dat ze het niet hebben zien aankomen.'

De titel 'Meedogenloos' is prima gekozen.
Dit is een succesvol eerste deel uit de serie is en naarmate het einde van dit deel in zicht komt wordt duidelijk dat de hoofdpersoon in de volgende delen nog vaker afscheid moet nemen en ontberingen zal moeten trotseren.
Je gunt het niemand maar toch kijk ik er naar uit!