Lezersrecensie
Hoop doet leven!
'Wat blijft er over als de beschaving ten onder gaat? En hoever zou je gaan om dit te beschermen?'
Dit is iets om over na te denken.
Toen ik de cover vóór het lezen zag wist niet wat ik kon verwachten van dit verhaal. Een cover waar achteraf gezien, alles op staat wat er op moet staan.
Dit is een verhaal zoals ik er nog niet eerder een las. Een roman die vertelt over een apocalyptische wereld en de mensen die de ramp overleefden. Vanaf de eerste bladzijde heeft het verhaal me bij de kraag gegrepen en wilde ik verder lezen.
Tijdens het lezen kwam ik verschillende karakters tegen.
Sommige overlevenden willen de wereld zien zoals hij is en willen er meer van zien. Andere karakters willen alleen maar beschermen wat er nog van over is. Sommige overlevenden van de Georgische griep herinneren zich bovendien de wereld hoe hij was en anderen herinneren zich dat niet. Ze herinneren zich niet dat er elektriciteit was, dat er mobiele telefonie was, dat vliegtuigen konden vliegen, dat hulpdiensten beschikbaar waren.
De verschillende verhaallijnen die ik tegenkwam, boeiden me stuk voor stuk. Het lijken aparte wereldjes te zijn, maar deze schijn bedriegt.
Het verhaal lijkt lang op de presse-papier die Kirsten kreeg. Onduidelijk, maar met de belofte dat er wat staat te gebeuren;
'… en Kirsten, die over een paar dagen acht zou worden, staarde buiten adem door haar tranen heen naar de presse-papier, en ze vond hem the mooiste, wonderbaarlijkste en vreemdste dat iemand haar ooit had gegeven. Het was een klomp glas waar een onweerswolk in gevangen zat.'
De kunst is ook na de 'ondergang' belangrijk. Belangrijk, omdat je door middel van kunst alles kunt neerzetten zoals je dat zelf zou willen, je eigen gevoelens uitdrukken of even ontsnappen aan de realiteit. Bijvoorbeeld in een toneelstuk, in een lied, op een schilderij. Maar ook in een comic.
'Op alle drie de woonwagens staat aan beide zijden in witte letters HET REIZENDE SYMFONIEORKEST, maar op de voorste woonwagen staat nog een extra regel: Want overleven is niet genoeg.'
'Station Elf' is een mooi verhaal en zeker geen somber verhaal, zoals ik dat vóór het lezen verwacht had.
'Hoop' is de emotie die me na het lezen van deze roman het meest is bijgebleven.
Dit is iets om over na te denken.
Toen ik de cover vóór het lezen zag wist niet wat ik kon verwachten van dit verhaal. Een cover waar achteraf gezien, alles op staat wat er op moet staan.
Dit is een verhaal zoals ik er nog niet eerder een las. Een roman die vertelt over een apocalyptische wereld en de mensen die de ramp overleefden. Vanaf de eerste bladzijde heeft het verhaal me bij de kraag gegrepen en wilde ik verder lezen.
Tijdens het lezen kwam ik verschillende karakters tegen.
Sommige overlevenden willen de wereld zien zoals hij is en willen er meer van zien. Andere karakters willen alleen maar beschermen wat er nog van over is. Sommige overlevenden van de Georgische griep herinneren zich bovendien de wereld hoe hij was en anderen herinneren zich dat niet. Ze herinneren zich niet dat er elektriciteit was, dat er mobiele telefonie was, dat vliegtuigen konden vliegen, dat hulpdiensten beschikbaar waren.
De verschillende verhaallijnen die ik tegenkwam, boeiden me stuk voor stuk. Het lijken aparte wereldjes te zijn, maar deze schijn bedriegt.
Het verhaal lijkt lang op de presse-papier die Kirsten kreeg. Onduidelijk, maar met de belofte dat er wat staat te gebeuren;
'… en Kirsten, die over een paar dagen acht zou worden, staarde buiten adem door haar tranen heen naar de presse-papier, en ze vond hem the mooiste, wonderbaarlijkste en vreemdste dat iemand haar ooit had gegeven. Het was een klomp glas waar een onweerswolk in gevangen zat.'
De kunst is ook na de 'ondergang' belangrijk. Belangrijk, omdat je door middel van kunst alles kunt neerzetten zoals je dat zelf zou willen, je eigen gevoelens uitdrukken of even ontsnappen aan de realiteit. Bijvoorbeeld in een toneelstuk, in een lied, op een schilderij. Maar ook in een comic.
'Op alle drie de woonwagens staat aan beide zijden in witte letters HET REIZENDE SYMFONIEORKEST, maar op de voorste woonwagen staat nog een extra regel: Want overleven is niet genoeg.'
'Station Elf' is een mooi verhaal en zeker geen somber verhaal, zoals ik dat vóór het lezen verwacht had.
'Hoop' is de emotie die me na het lezen van deze roman het meest is bijgebleven.
1
Reageer op deze recensie
Meer recensies van Mieke Schepens
Gesponsord
Deze thriller trekt je razendsnel mee in een complot met onbetrouwbare staatslieden met hun eigen agenda's, internationale conflicten en hoogoplopende bedreigingen voor de samenleving.
