Wie niet sterk is, moet dodelijk zijn...

Judith Rashleigh's echte identiteit is verborgen onder een flink aantal lagen. Maar nu ze ingesloten is tussen de Russische maffia aan de ene kant en een corrupte Italiaanse agent aan de andere, heeft ze een kunststukje nodig om het er leven van af te brengen. Ze moet ervoor zorgen dat een vals meesterwerk bij het veilinghuis waar ze ooit assistente was verkocht wordt voor 150 miljoen pond. Dit is bijna onmogelijk zonder haar nieuwe identiteit prijs te geven, maar dat doen brengt een nog groter risico met zich mee...

In dit sluitstuk van deze trilogie met Judith Rashleigh in de hoofdrol heb ik haar écht leren kennen. Sinds ik Maestra las is ze uitgegroeid tot een mens van vlees en bloed.

“Nog maar een paar dagen geleden had ik me ingesteld op een langdurige gevangenschap, den nu had er al tweeënzeventig uur niemand op me geschoten. Oké, ik was werkloos, dakloos en er zaten handboeien om mijn polsen, maar dat betekende dat het van nu af aan alleen maar bergop zou gaan. Het is zo belangrijk, positief denken.”

Voor in het boek krijg je een terugblik op de gebeurtenissen die Judith hebben gebracht tot op het punt in haar leven waar ze nu is beland.
De auteur heeft een duidelijke schrijfstijl die niets te raden overlaat aan de gebeurtenissen; met name de seksscènes zijn bijzonder filmisch. Het spat nog net niet van de bladzijden, maar past helemaal in het verhaal.
Ook aan humor ontbreekt het bij Judith niet:
“Als een man je eenmaal naakt heeft gezien, hoef je niet meer met hakken aan te komen, dat is een van mijn stelregels.”

Verklaring van de titel Ultima zou onder meer hieruit ontstaan kunnen zijn: “Vertrouwen is iets voor mensen zonder beter alternatief.
‘L’ultima spiaggia?’
Wij noemen dat het laatste redmiddel.”

Kunst en kunstenaars zoals Gaugain, Lucio Fontana en Caravaggio zijn ook in dit laatste deel weer een belangrijk onderdeel in het verhaal.

“In een kluis in Frankrijk een schilderij en een krat met een onthoofd lijk. In een hotel in Amsterdam wachtte de maker van het duurste vervalste schilderij ter wereld op me. In Zuid-Frankrijk wachtte nog een man op me. In New York City een derde. Achter mij steeg een laag gekreun op uit de menigte. Er was waarschijnlijk iemand op het spoor beland.”

Na het lezen van deze laatste woorden in dit deel heb ik de volgende aantekening gemaakt: wordt vervolgd?
Ik kijk er in ieder geval naar uit!