Deze roman is een warm en reflectief verhaal over een complexe weg vol keuzes naar zelfontdekking

Deze recensie werd eerder gepubliceerd op mijn blog GraagGelezen.

‘Vrouwen die alleen reizen' is een prachtige roman die de lezer meeneemt op een emotionele reis langs onvervulde verlangens, ingrijpende keuzes en de zoektocht naar een authentiek leven. Connie Barr levert met dit boek een gevoelig en inzichtelijk verhaal af over de complexiteit van volwassen relaties en de moed om het roer om te gooien.

De kern van het verhaal ligt bij Sanna, een vrouw gevangen in een alledaagse crisis: een uitgeblust huwelijk met Peter, de uitdagingen van het moederschap van een tweeling, en de plotselinge, verwarrende aantrekkingskracht tot een nieuwe collega. Barr schetst een herkenbaar portret van iemand die worstelt met de kloof tussen de comfortabele sleur en een plotseling ontwaken van haar eigen, weggestopte verlangens. Haar vlucht naar een Grieks eiland is geen impulsieve daad, maar een wanhopige poging om ademruimte en helderheid te vinden.

Vroeg in het verhaal lees je brieven, cursief gedrukt en gericht aan Evelyn.
Een afzender is nergens te bespeuren en lange tijd vraag je jezelf af, wie deze persoon toch kan zijn en wat de plaats in dit verhaal is. Het duurt een aantal hoofdstukken voordat je een afzender tegenkomt.
Gewoon een kwestie van doorlezen…

“Ze kan niet aan de verwachtingen voldoen. En nu zijn al haar zwakheden veranderd in deze puinhoop. Sanna sluit haar ogen en probeert zich te herinneren wanneer het moeilijk werd. Zoveel kleine breekpunten hebben zich achter elkaar en om elkaar heen opgestapeld, met elkaar verstrengeld. Maar als ze eraan denkt, komt die ochtend in de ondergrondse parkeergarage altijd terug. Dat moet het moment zijn geweest waarop ze echt de weg kwijtraakte en zich realiseerde dat deze herhaalde inzinkingen in haar verstand eigenlijk haar hele bestaan bedreigden.”

Het is op dit zonovergoten eiland, ver weg van haar vastgeroeste leven, dat het verhaal een diepere laag krijgt. De ontmoeting met Evelyn, een oudere vrouw met een bijzondere koffer vol 'verloren liefde', vormt het emotionele hart van de roman. Ondanks hun generatieverschil en ogenschijnlijk uiteenlopende problemen, ontstaat er een betekenisvolle vriendschap. Deze dynamiek, waarbij de een reflecteert op het verleden en de ander worstelt met het heden en de toekomst, is ongetwijfeld de motor van de persoonlijke groei van beide personages. Hun gesprekken gaan steeds vaker over de plaats van hun leven in het grotere geheel. De Mediterraanse setting fungeert hierbij niet als een simpele ontsnapping, maar als een katalysator; de zon mag Sanna's problemen dan niet 'verdampen', maar de stilte en de afstand creëren wel de ruimte om ze onder ogen te zien.

Barr lijkt een knap evenwicht te hebben gevonden in het verkennen van grote thema's: het verlangen naar liefde versus de angst om lief te hebben (of om de bestaande structuren te verliezen), en de levensveranderende impact van keuzes die je dwingen opnieuw te definiëren wie je bent.
'Vrouwen die alleen reizen' stemt zeker tot nadenken zonder belerend te zijn. Twijfels in het leven hoeven niet perse verkeerd te zijn. Soms zijn ze gewoon nodig.

'Vrouwen die alleen reizen' is een aanrader voor lezers die houden van romans met sterke vrouwelijke personages, diepgaande psychologische inzichten en verhalen over hoe onverwachte vriendschappen ons leven kunnen beïnvloeden. Connie Barrs debuut is een beloftevol begin en een warm, reflectief verhaal over de complexe weg naar zelfontdekking.