Prachtig

Ik was al diep onder de indruk van Briefjes van Pelle en had dus hoge verwachtingen van dit boek en ik had de zakdoeken al klaargelegd.
"We moeten je iets vertellen". Als je ouders met die zin aankomen, dan weet je het wel… Dat geldt in dit boek voor Hazel. Haar ouders gaan uit elkaar en dus gaat ook de gezinsvakantie naar Italië niet door. Ze gaat met veel tegenzin op de boot naar een Waddeneiland om de vakantie door te brengen bij haar oma. Haar missie: haar ouders weer bij elkaar krijgen!
Maar oma blijkt alles niet helemaal meer goed te begrijpen en is ook vergeten dat Hazel zou komen… Ondertussen ontvouwt zich een bijzondere vriendschap met een jongen die de vakantie doorbrengt met zijn verstandelijk beperkte neef, ontfermt ze zich over de blinde hond van oma en heeft ze het eigenlijk steeds meer naar haar zin. Dan vindt ze een geheime stapel brieven, waardoor ze er achter komt dat ze de droom dat haar ouders weer bij elkaar zullen komen echt niet uitkomt.
Wát een prachtig boek over onder andere de puberteit, loslaten, jezelf accepteren, accepteren en omgaan met mensen met een beperking, verliefdheid, onzeker zijn over je uiterlijk, dementie, diversiteit en hoe dat vroeger nog niet zo geaccepteerd werd, verwachtingen bijstellen: anders gaan vasthouden, rouw… en voor mij als kers op de taart: dit alles tijdens een zomer op een Waddeneiland. (Waar ik toevallig ook heel erg van hou en waar ik van hield toen ik de leeftijd van Hazel had...)