Een toxische indrukwekkende uitdaging

Drie vrouwen, twee eeuwen aan tijd.
Alice is een eerstejaarsstudent als ze een mysterieuze vrouw mee naar huis neemt en de volgende dag wakker wordt zonder hartslag en met een onverzadigbare honger. Ze weet niet precies wat er gebeurd is en besluit op zoek te gaan naar die specifieke vrouw. Een enkele foto en een naam is het enige wat ze heeft.
Bijna 200 jaar daarvoor ontmoeten Charlotte en Sabine elkaar. Hun vriendschap ontluikt langzaam tot iets meer en uiteindelijk verruilt Charlotte haar hartslag voor een eindeloos leven vervuld met liefde en honger. Naarmate de tijd verstrijkt merken de vrouwen veranderingen op en moet de een de ander wellicht ooit tegenhouden, maar hoe?

Het eerste dat gezegd moet worden is: she did it again! Zodra de eerste personages in het verhaal geïntroduceerd zijn en hun leven eromheen vorm beginnen te krijgen, is het weer voelbaar. De prachtige, poëtische, sprekende en magnetische schrijfstijl van V.E. Schwab. Haar woorden die zinnen vormen, haar zinnen die paragrafen vormen en zo hele hoofdstukken worden zijn levendig, eerlijk en tastbaar tegelijk. En net als in veel andere boeken van Schwab spelen verschillende vormen van kunst ook weer een rol. Schilderijen, muziek en andere kunstvormen worden zo nu en dan even uitgelicht waardoor het belang van kunst in het leven wordt benadrukt.

De diversiteit in het verhaal is groot voornamelijk wat betreft LGBTQ+. Hoewel het verhaal wel meer gericht is op het vrouwelijke geslacht omdat de meeste personages die erin voor komen en aan het woord komen vrouwelijk zijn. Daar is op zich niets mis mee, want het zorgt ervoor dat inclusiviteit hoog is. Zoals de auteur het boek zelf in drie woorden omschrijft: toxic, lesbian, vampires. Heel veel meer valt daar eigenlijk niet aan toe te voegen.

Naarmate het verhaal vordert beginnen de perspectieven van Alice, Charlotte en Sabine zich steeds meer met elkaar te verweven. Eerst langzaam en eigenlijk pas aan het eind veel sneller. De weg ernaartoe is vrij lang, soms iets tè lang. Je aandacht verslapt hier en daar een beetje. Maar op de een of andere manier gebeurt er niet veel later weer iets wat je aandacht weer volledig bij het verhaal terugbrengt. Op den duur begint een negatieve, duistere sfeer het verhaal over te nemen. Dit wordt vanuit verschillende hoeken aangedreven. Hierbij kun je je de vraag stellen: van wie is het afkomstig? Daar is waarschijnlijk geen goed of fout antwoord op te geven, maar het is voor jezelf wel interessant om na te gaan hoe jij over de verschillende beweegredenen van de hoofdpersonages denkt.

Het enige aan het eind van het verhaal kan zeggen is dat het je misschien niet op alle vlakken voldaan achterlaat. Je kunt er, als je wilt, een eigen aanvulling bij bedenken of in je hoofd een nieuw verhaal starten. Zie het meer als de lange aanloop naar een nieuw begin. De ontwikkelingen van de personages door de eeuwen heen is interessant, romantisch, afschrikwekkend en heeft een toxisch duister randje waar je wellicht niet meteen de vinger op legt. Het zet aan tot denken over je eigen leven, over beslissingen, keuzes en het pad dat je hebt bewandeld, aan het bewandelen bent en wat je wellicht zou willen bewandelen.

Begraaf mijn botten in de nachtelijke grond laat je op verschillende gebieden misschien niet volledig tevreden achter. Maar het zet je wel aan het denken over alles wat het en je eigen leven inhoudt.