Vlot geschreven maar ongrijpbaar

Twee immense torens, afgesloten van de buitenwereld, met slechts een uitzicht op kale, desolate vlaktes. De rangen bepalen je plek in de toren: hoe lager je woont, hoe beter je leven. Of zo lijkt het, in ieder geval...

Het viel me op dat ik vanaf de eerste hoofdstukken vrij snel in het verhaal zat. Het hele concept van de Helletorens en Helleherders, de niet zo menselijke handhavers, is erg origineel. Maar wat de Helletorens precies inhouden blijft in het begin nog een beetje vaag. Er komt later in het verhaal pas meer antwoord op hoe en waarom ze zijn ontstaan. En wat er zich buiten die torens bevindt.

Lexa, het hoofdpersonage, vanuit wie het gehele verhaal geschreven is, heeft haar hele leven zowat geaccepteerd hoe en waar ze leeft, tot haar desbetreffende keuze moment. Er volgen dan een aantal vreemde, onverklaarbare en spannende gebeurtenissen in snel tempo op waardoor ze aan haar hele bestaan en dat van de Helletorens begint te twijfelen. Wat er precies gaande is in de eerste helft van het boek niet altijd even duidelijk. Dat komt voornamelijk omdat er heel erg vaak ‘We worden verwacht’, ‘nog even geduld’, ‘zometeen wordt alles duidelijk’, etc wordt gezegd. Hierdoor krijg je het gevoel dat de andere personages Lexa (en ons als lezers) aan het lijntje houden. Uiteindelijk beginnen de puzzelstukjes wel een beetje op hun plek te vallen.

Het verhaal bevat enkele plotwendingen, maar enkele daarvan zie je behoorlijk goed aankomen. Bijvoorbeeld over de verloren familie van Lexa. Je hoopt natuurlijk af en toe flink verrast te worden, juist omdat het concept van de wereld waarin het geheel zich afspeelt ook erg origineel is. Helaas valt dat voor de plotontwikkelingen wat meer tegen. Het was pas aan het eind dat ik meer moeite had om het boek weg te leggen. Dat neemt niet weg dat het verhaal verder vlot geschreven is.