Uniek, magisch en tijdoverstijgend

Erin verloor haar moeder en bleef achter met het vervallen maar prachtige Duncannon Castle. Ze werkt hard met de bed & breakfast om niet om te komen in de kosten. Dan biedt zich een ultieme kans aan van een Amerikaanse filmstudio. Maar als de keuze op een ander kasteel valt, lijkt de toekomst voor Erin uitzichtloos. In haar wanhoop keert ze zich tot de stem diep onder het kasteel, die haar al jaren toefluistert en haar van tijd tot tijd leek te helpen. Ook dit keer gebeurt er iets ongrijpbaars: de andere kasteelheer overlijdt en binnen de kortste keren is de filmploeg onderweg. Het lijkt erop dat het lot Erin eindelijk goed gezind is, maar het duurt niet lang tot het noodlot weer toeslaat. En als Erin zich nogmaals tot de stem keert, verandert alles voorgoed.

Vanaf de eerste hoofdstukken heeft dit verhaal een bepaalde urgentie, een speciale manier waarop je als lezer mee wordt getrokken. Je weet nog helemaal niet precies waar het je meer naartoe zal nemen, maar het klinkt interessant, magisch en spannend. En hoe meer personages je leert kennen en hoe meer er gebeurt, hoe mooier het ook begint te worden.

Wat vooral mooi is vormgegeven is de verandering die Erins personage langzaam doormaakt. Daar waar zij in het begin nog nauwelijks weet heeft van wat haar is nagelaten, behalve Duncannon Castle, begint haar innerlijke kracht langzaam te groeien. Eerst gaat dat nogal stuntelig en onwetend. Ook als lezer weet je niet altijd even goed waar je aan toe bent. Maar hoe meer het plot en Erin zich ontwikkelt, hoe meer er duidelijk wordt tot ze haar familieleden begint te overstijgen.

Het meest unieke aan dit verhaal is de manier waarop het boek is opgedeeld in verschillende delen die gebaseerd zijn op tijden van het jaar. Ze hebben allemaal een eigen betekenis en nog eens een extra rol in het verhaal zelf. Daarnaast begint elk hoofdstuk met een quote dat over de ravendochters gaat en begint elk nieuw deel van het boek met een stuk vanuit Morrigans perspectief. Zo krijg je elke keer weer wat nieuwe informatie die in het geheel begint te passen, maar op het eind vallen alle stukjes pas echt in elkaar en wordt duidelijk wat ze in verhouding met elkaar betekenen. Daarnaast bevat elk nieuw deel van het boek een prachtige zwartwit illustratie dat het geheel afmaakt.

De schrijfstijl van Merel Godelieve is erg mooi, soms enigszins wat poëtisch, meeslepend en heeft een fijn tempo. Dit laatste gebeurt in pieken en dalen, maar ik kan niet zeggen dat de tragere momenten in het verhaal vervelend of saai zijn. Er is een fijne balans tussen het alles.
Wanneer de overpeinzingen en sommige achterliggende stukken uit de geschiedenis van Erins familieverhaal wat poëtisch worden haalt dit je soms een beetje uit het verhaal. De manier waarop dit ingezet wordt in het verhaal kan je wel of niet liggen, maar er kan niet van gezegd worden dat het geen meerwaarde heeft voor het geheel. Want, zoals gezegd, komt alles aan het eind van het verhaal samen en maken veel van de details, overpeinzingen en gebeurtenissen uit de historie van de Ravendochters deel uit van een groter geheel. En wanneer dat aan het eind van het verhaal duidelijk wordt, laat het je vol interesse achter en zou je eigenlijk nog meer willen.

De laatste ravendochter is een uniek, magisch en tijd overstijgend verhaal over familiebanden.