Een duistere maar betoverende wereld

In De ridder en de nachtvlinder worden we meegezogen in een wereld die voelt als een droom en een nachtmerrie tegelijk. We volgen Sybil, een jonge vrouw die als Zieneres is uitverkoren door het lot. Haar gave, of misschien wel haar vloek, is dromen die de toekomst voorspellen. Wanneer haar pad zich kruist met dat van een raadselachtige ridder, raken hun lotsbestemmingen onlosmakelijk met elkaar verweven. Wat volgt is een reis vol gevaar, magie, mysterie en verlangen, door een wereld die zowel betovert als verstikt.

Rachel Gillig heeft met dit boek een wereld neergezet die je niet zo snel kunt vergelijken met iets wat je eerder gelezen hebt. De sfeer is mysterieus, soms haast etherisch, met een zweem van het macabere. Er zijn zes Zieneressen, die hun eigen rol vervullen, en het concept van dromen en verdrinken is op een poëtische, maar ook verontrustende manier verweven in de wereld. Een plattegrond had overigens zeker niet misstaan. Verdwalen zul je niet gauw, maar het was wel een mooie toevoeging geweest. Het is op een ongrijpbare manier geschreven en totaal anders dan andere fantasywerelden. De verwarring die je soms kan ervaren, maakt het juist intrigerend.

Wat dit verhaal verder ook bijzonder maakt, zijn de personages. Hoewel alles verteld wordt vanuit Sybils perspectief, voelt het niet alsof je ergens in beperkt wordt tijdens het lezen. Elk personage dat Sybil ontmoet, de andere Zieneressen, de ondoorgrondelijke ridder, de jonge prins, hebben allemaal een eigen identiteit. Gillig weet iedereen zó treffend neer te zetten, maar ze zijn zeker niet perfect, en dat maakt hen extra geloofwaardig. Ieder heeft eigen duistere randjes, verlangens, angsten en geheimen die subtiel maar krachtig worden onthuld.

Het verloop van het verhaal is vrij onvoorspelbaar. Hoewel je als lezer wel voelt dat je deel uitmaakt van de queeste, heb je geen idee wat er onderweg allemaal zal gebeuren. Gillig verrast je keer op keer met nieuwe magische wezens, onheilspellende ontmoetingen, onverwachte allianties en plotontwikkelingen die niet gekunsteld aanvoelen. De wereld zit zo vol eigen logica, met magische regels en duistere wetten, dat je je telkens opnieuw afvraagt: wat is hier mogelijk? En wat zijn de consequenties?

Dat neemt niet weg dat er ook momenten zijn waarop het tempo iets afzwakt. Zo voelen sommige passages wat langdradiger dan nodig lijkt, en dreigt de vaart eruit te gaan. Maar Gillig is zich daar ogenschijnlijk zelf ook van bewust, want telkens als je denkt: nu mag er wel wat gebeuren, verandert de loop van het verhaal weer. Vooral naar het einde toe weet de auteur je opnieuw te verrassen. Op het moment dat je denkt te weten hoe het verhaal zal eindigen, zet ze nog een laatste alles veranderende plotwending op ons pad waardoor het volledig verandert. De cliffhanger aan het einde laat je zonder pardon achter met een brandend verlangen naar het vervolg.

De ridder en de nachtvlinder is een betoverende, duistere reis door een wereld die even prachtig als gevaarlijk is, vol magie, liefde, geheimen en verlies.