Verstrikt in het spel

Na het denderende einde van Het Ultieme Spel keek ik reikhalzend uit naar Grootse Rivalen, het nieuwste deel van Jennifer Lynn Barnes’ verslavende serie. Haar handelsmerk, mysterieuze puzzels, vernuftige raadsels en intrigerende familie-intriges, maakten elk boek tot nu toe een genot. Maar dit keer was dat gevoel net even iets minder.

Het verhaal pakt exact de draad op waar het vorige boek stopte, zonder pardon. Een re-read van Het Ultieme Spel is haast een must, want je wordt direct overspoeld met een overvloed aan namen, relaties, verwikkelingen en onafgemaakte puzzels. De connecties zijn op den duur zo complex aan het worden dat het overzicht in de eerste hoofdstukken ver te zoeken is. Je wordt als het ware letterlijk in het diepe gegooid. Het vergt geduld en concentratie om alles weer scherp te krijgen, en dat haalt de vaart wat uit de leeservaring.

Toch begint het verhaal na verloop van tijd meer te vloeien. De stukjes vallen langzaam op hun plek en de bekende Barnes-twists keren terug. De korte hoofdstukken en perspectiefwisselingen zorgen voor een fijne leesflow. Maar het is frustrerend wanneer een hoofdstuk eindigt op een cliffhanger en je moet overschakelen naar een ander subplot. De opgebouwde spanning verdampt dan soms net iets te snel. Tegelijkertijd maakt juist die afwisseling het ook levendig, het houdt je scherp, en je blijft nieuwsgierig.

Hoewel ik tot nu toe intens heb genoten van Barnes’ boeken, verloor ik dit keer de feeling een beetje. De overvloed aan puzzels voelt als te veel van het goede, alsof het spel zichzelf voorbijloopt.