Prachtig maar traag in onthulling

In Sterren en Koper van Giada Pavesi volgen we Ambra, een jonge vrouw zonder herinneringen over wat er met haar gebeurd is. Wanneer haar pad kruist met dat van de mysterieuze Ismael Sagredo, een man met zijn eigen geheimen en motieven, raakt ze verstrikt in de strijd tussen machtige genootschappen en een vergeten verleden dat alles wat ze dacht te weten, op zijn kop zet. Geleid door flarden van herinneringen en oude symboliek, begint Ambra aan een reis waarin magie, waarheid en vertrouwen voortdurend botsen.

Als eerst moet ik even aankaarten dat de prachtige editie van uitgeverij Cargo echt een plaatje is. De keuze om de originele Italiaanse cover te behouden is een schot in de roos, de zwarte en gouden tinten, de mysterieuze compositie en de geweldige sprayed edges maken het plaatje af. Al deze elementen vormen niet alleen prachtig kleurenschema, maar versterken ook het gevoel van mystiek dat in het verhaal centraal staat. Het logo van Het Verborgen Genootschap is subtiel maar opvallend.

Het verhaal zelf opent sterk. De wereld die Pavesi heeft neergezet, een magisch Venetië doordrenkt van geschiedenis, symboliek en fluisteringen van alchemie, is meeslepend. De setting draagt enorm bij aan de sfeer: de mistige grachten, de geheime doorgangen en de eeuwenoude genootschappen creëren een betoverende achtergrond waar je je als lezer zonder al te veel moeite in kunt onderdompelen. Het blijft ook gedurende het boek één van de sterkste punten: de sfeer is tastbaar en consistent, waardoor je als vanzelf door de straten van dit magische Venetië dwaalt.

De rivaliteit tussen Ambra en Ismael is in het begin interessant opgezet. Er is sprake van spanning, achterdocht en een duidelijk verschil in achtergrond dat hen op scherp zet. Toch mis je op den duur iets: Ismael blijft wat op afstand. Zijn motieven worden stukje bij beetje wat duidelijker, maar juist omdat hij zo’n centrale rol speelt, voelt het als een gemiste kans dat we niet af en toe een hoofdstuk vanuit zijn perspectief krijgen. Dat had de dynamiek tussen de twee meer diepgang en emotionele lading kunnen geven.

De centrale zoektocht van het verhaal: Ambra’s queeste om de puzzelstukjes van haar geheugen te vinden, is een mooi uitgangspunt. Maar helaas sleept deze verhaallijn zich soms wat voort. Er zijn lange stukken waarin er weinig vooruitgang wordt geboekt, waarin Ambra ronddoolt zonder duidelijke nieuwe aanwijzingen. De vertraging zorgt ervoor dat je als lezer je aandacht af en toe verliest, terwijl je eigenlijk snakt naar nieuwe onthullingen over de magie, de werking van het genootschap, of Ambra’s ware afkomst.

Wat wel echt loont, is het slotstuk. In de laatste hoofdstukken weet Pavesi alle losse eindjes overtuigend aan elkaar te knopen. De onthullingen volgen elkaar in rap tempo op, en eindelijk vallen de puzzelstukjes op hun plaats. De spanning wordt flink opgevoerd en er zit genoeg emotionele impact in de climax om je geboeid te houden tot de laatste pagina.

Sterren en Koper is visueel een lust voor het oog en zet een sfeervolle wereld neer, maar verliest onderweg soms zijn vaart. Pas aan het eind voel je echt de kracht van het verhaal.