Het Schaduwjaar

Meisjes bezitten de kracht om mannen te verleiden en andere vrouwen jaloers te maken. Dat is wat hen vanaf jongs af aan wordt verteld. Wanneer ze zestien jaar worden, worden ze de wildernis ingestuurd om hun zogenoemde ‘magie’ kwijt te raken in een jaar tijd voordat ze terug mogen keren om uitgehuwelijkt te worden. Hoe dichterbij Tierney’s genadejaar komt, hoe meer ze erover wilt weten. Maar niemand praat erover. Dus wanneer zij met 32 andere meisjes wordt voor een jaar moeten zien te overleven in de wildernis, wordt pas duidelijk wat het genadejaar eigenlijk inhoudt. En niets is zoals Tierney het had kunnen bedenken.

Vanaf de eerste bladzijde is het verhaal verontrustend, mysterieus en ook een beetje angstaanjagend. Er wordt al snel duidelijk dat vrouwen weinig te zeggen hebben en zich aan alle opgestelde regels moeten houden om te kunnen overleven, anders volgen er zware straffen. Één zo een straf wordt al beschreven in een van de eerste hoofdstukken en zet direct de toon van het verhaal. Sinister en duister. Terwijl het verhaal vordert blijft het onduidelijk wat het genadejaar nou eigenlijk precies inhoudt. De introductie wanneer Tierney naar de wildernis wordt ontboden is aan de ene kant ontzettend interessant maar ook erg verontrustend. Vanaf dat moment blijft de auteur op een of andere manier ervoor zorgen dat je steeds maar wilt weten hoe het verhaal verder gaat.

Er gebeurt niet enorm veel, maar wel genoeg om het spannend te houden en de lezer in de ban van het verhaal te houden. Hoofdstuk na hoofdstuk blijf je verder lezen en alle vreemde, maar ook onthullende voorvallen werken uiteindelijk naar een ontknoping toe die waarschijnlijk bijna niemand aan ziet komen. Hoe meer antwoorden je krijgt, hoe meer je uitkijkt naar de afsluiting van het verhaal omdat het nog onduidelijk blijft hoe de waarheid van het genadejaar onder de andere bewoners valt. Het regelmatig gebruikte woord ‘district’ en het feit dat er een groep jongeren worden verbannen waarvan niet iedereen levend terug zal keren, doet af en toe denken aan de Honger Spelen. Maar Maar de auteur heeft toch zo een aparte draai aan het verhaal weten te geven.

Wat de personages betreft, richt het verhaal zich vooral Tierney. Ondanks dat er nog 32 andere meisjes veelvuldig in beeld zijn, gaat het vooral om haar ontwikkeling, haar magie en haar beslissingen. Aan de ene kant is dat natuurlijk het meest voor de hand liggend, omdat er vanuit Tierney’s perspectief is geschreven, maar soms mis je misschien wat diepgang bij de andere personages waarmee Tierney een heel jaar zit opgescheept. Enkele meisjes komen wat vaker aan bod en daar wordt dan ook wel wat vaker aandacht aan besteedt, maar de relatie tussen de meiden verandert voortdurend, maar wordt in daden niet altijd even duidelijk uitgewerkt. Of dit komt omdat er meer dan een heel jaar tijd in één boek zit, of dat er hier en daar misschien dat details toegevoegd hadden kunnen worden, is niet duidelijk. Maar desondanks is de dynamiek tussen de meisjes tijdens het genadejaar wel erg interessant.

De schrijfstijl is erg prettig. De korte hoofdstukken, het eenzijdige perspectief en simpel taalgebruik dragen allemaal bij aan een fijne manier van lezen. De hoofdstukken vliegen op die manier vaak voorbij. Als je denkt: ach, nog één hoofdstukje, ben toch zomaar in ineens vijf hoofdstukken verder. Sommige elementen in het verhaal zorgen er gewoon voor dat je verder wilt lezen en het boek niet meer weg wilt leggen.

Zelf kijk ik heel erg uit naar de verfilming hiervan, want ik denk dat het heel krachtig neergezet kan worden als de aandacht op de juiste personages en gebeurtenissen in het verhaal wordt gelegd.