Trage opbouw naar het derde deel

Earin voelt zich alleen in zijn streven de chaos in Trisylia te voorkomen. Arvid en Silfer kiezen hun eigen pad. Nildes blinde overtuiging haar moeder te redden uit de klauwen van Walton maakt haar afstandelijk. Kan de oude bekende die ze tegenkomen hem helpen?
Walton regeert met ijzeren vuist over zijn nieuwe gebied. De oude tovenaar Randall staat aan zijn zijde, maar voor hoelang nog? Zijn twijfels over Waltons leiderschap groeien met de dag.
In het koude noorden, Ethfal, sterft een gerespecteerd koning en een stamhoofd. Staan de juiste mensen op wanneer leiderschap verschuift, of leidt het tot een burgeroorlog?
Is er nog hoop om het eens zo vredige Trisylia te redden?

In De vergeten oorlog was een hele tijd voorbij gegaan en nu gaat het avontuur van Earin, Arvid, Silfer, Nilde en vele anderen verder. In het begin worden hier en daar wat terugblikken naar gebeurtenissen uit het eerste deel gegeven, wat zeker niet overbodig is. Want alles wat de personages hebben meegemaakt in al die tijd, is nogal wat. Gelukkig was het niet moeilijk om weer in het verhaal terug te keren en te zien hoe het allemaal verder gaat.

De bekende personages zijn in het begin veruit het meest interessant om over te lezen. De auteur heeft er namelijk voor gekozen om ook perspectieven van nieuwe personages toe te voegen aan het verhaal. Hen moet je daardoor eerst leren kennen, terwijl Earin, Dargo, Silfer e.d. al bekend zijn. Hun gedachtegangen zijn dan ook prima te volgen. De nieuwe personages brengen nieuwe verhaallijnen met zich mee en nieuwe ontwikkelingen. In het begin werkt dit zeker op een positieve manier, maar wanneer je je afvraagt hoeveel nieuwe of andere personages en perspectieven er zullen volgen werkt het langzaamaan averechts.

De wereldopbouw is wederom erg sterk. De omgevingen waarin de verschillende personages zich bevinden of in leven zijn totaal verschillend en worden ook op prachtige wijze overgebracht aan de lezer. Je kunt je een levendig beeld vormen van dat wat er op papier staat, een van de sterkste kanten van dit boek. Ook de schrijfstijl is over het algemeen prettig. De hoofdstukken zijn niet te lang en. Wel lijkt er af en toe te ver van de rode draad afgeweken te worden. Wanneer een personage een verhaal in geuren en kleuren over wilt brengen, kan dit wel eens dusdanig uitgebreid zijn dat het hier en daar wat langdradig aanvoelt.

Qua persoonlijke ontwikkelingen maken veel personages wel een sterke groei door. Er wordt ook uiterst goed aandacht besteed aan verschillende vormen van diversiteit. Het voelt niet geforceerd of onecht. Sommige ontwikkelingen laten je dan ook wel eens versteld staan. Maar telkens wanneer je een bepaalde verhaallijn beter leert kennen en het ook een bepaalde richting op gaat, komt er weer een nieuwe tussendoor die als afleiding zorgt. Het grote geheel blijft dus een beetje onduidelijk. Wat hebben al die personages met elkaar te maken?

Naarmate het verhaal vordert hoop je hier antwoord op te krijgen, maar uiteindelijk blijft dit uit. Waarschijnlijk een manier van de auteur om al die personages al te introduceren waarna in het volgende deel bepaalde overlappingen plaatsvinden en dan pas alles duidelijk wordt. Het kan zeker werken en het wekt ook zeker nieuwsgierigheid op, maar het voelt als het welbekende ‘tweede deel syndroom’. Uiteindelijk ontvouwt het verhaal zich en komt de magische kant ook weer sterker naar voren. Op verschillende vlakken worden open eindes ingezet om de lezer nieuwsgierig te maken naar het vervolg.

De vergeten oorlog leidt hier en daar aan het ‘tweede deel syndroom’ en bouwt langzaam de spanning op voor deel 3.