Symbolische geheimen

Emily Dickinson's schrijfstijl is gewoonweg fantastisch. Ze schrijft op zo'n manier dat haar woorden harmonieus klinken en toegankelijk zijn. Dit is natuurlijk een gevolg van het feit dat Dickinson haar gedichten voor zichzelf, voor bekenden en voor vrienden schreef. Het was nooit haar bedoeling om ze echt uit te geven. Ze was een gewone vrouw, die dag in dag uit achter haar bureau zat om brieven, dagboekfragmenten en gedichten te schrijven. Daarom is het zo moeilijk om haar woorden te vertalen. Wat ze schrijft is zo geweldig gecomponeerd dat niemand er een spelt tussen kan krijgen. Haar gedichten zijn kleine, perfecte pareltjes, waar je eigenlijk niets meer aan moet doen.

Emily schrijft in symbolen, al haar gedichten hebben een jasje aan waardoor ze op veel verschillende manieren te interpreteren zijn. Louise van Santen heeft het onmogelijke voor elkaar gekregen, door de meeste van deze verhullingen te vertalen naar het Nederlands. Zij kan iets wat maar weinig vertalers echt kunnen. Zij vertaalt niet door in het Nederlands uit te leggen wat Dickinson bedoelt, door te laten zien wat zij, als vertaalster, achter Dickinson's woorden vindt en door de schrijfster op die manier in een hokje te duwen met een stempel op haar werk. In plaats daarvan vertaalt zij door een hele rits aan ideeën van andere biografen en vertalers op te sommen om daarna de woorden van Dickinson in het Nederlands na te bootsen. Zo laat ze in het midden hoe de auteur haar woorden bedoelde. Haar gedichten zijn nu eenmaal mysteries vol geheimen en dat moeten ze blijven. Dat is namelijk wat haar stijl markeert, wat haar schrijven uniek maakt. Daarom moeten mensen gissen naar wat ze bedoelt. Lezers moeten op zoek gaan naar een eigen interpretatie. Een prachtige zoektocht, die zeker de moeite waard is.

Een echte aanrader voor iedereen die van deze zoektocht in het woordendoolhof houdt.