Niets menselijks is ons vreemd

In Goede buren maken we kennis met Micke (Michael) en Bianca Andersson en hun twee jonge kinderen. Micke is gymleraar en Bianca makelaar. Zij zijn op zoek naar een nieuwe woning en verhuizen in de zomer van 2015 van hun appartement in Stockholm naar een kleinschalig villawijkje in Köppinge, Zuid-Zweden. Zo op het eerste oog omdat zij dit willen, maar gaandeweg wordt duidelijk dat er iets meer ten grondslag ligt aan de verhuizing.

In de Kabaalstraat in Köppinge maken zij kennis met hun nieuwe buren Gun-Britt en haar man Åke, pensionado’s en een van de eerste bewoners van de wijk, Jacqueline en haar 15-jarige zoon Fabian en Ola. Jacqueline heeft in de Verenigde Staten als fotomodel gewerkt maar is toen Fabian een jaar of 8 was weer terug verhuisd naar Zweden. Fabian is nu 15 en vertoont licht autistische trekjes. Ola is gescheiden en woont met zijn twee katten in de straat. In eerste instantie lijkt het leven erg aangenaam te verlopen in de villawijk, maar op een dag vindt er een ongeluk plaats met verschrikkelijke gevolgen voor alle inwoners van de Kabaalstraat.

De gebeurtenissen voorafgaand aan en volgend op het ongeluk worden beurtelings door Micke, Jacqueline en Fabian verteld. Hierdoor leer je vooral hen beter kennen, maar ook Bianca en Ola ontwikkelen zich gedurende het verhaal. Hierbij worden de gebeurtenissen lukraak in twee delen gesplitst: vóór en na het ongeluk. Door deze opzet én het vol vaart geschreven verhaal dwingt de schrijver je als lezer ook gelijk scherp te zijn.

Niets menselijks is ons vreemd in deze knap geschreven thriller. Thema’s als liefde, wraak, jaloezie, familierelaties en dood passeren allemaal de revue. En net zoals in ieders’ leven geldt ook in de Kabaalstraat dat ieder huisje zijn kruisje heeft. Van geheimen uit het verleden tot stiekeme gedragingen en manipulaties in het heden, waarbij de schrijver ook zeker de maatschappelijk pijnpunten niet schuwt.

Misschien dat het door de achtergrond van de schrijver komt (Mattias Edvardsson was leraar psychologie en Zweeds op een middelbare school in Zweden) want de manier waarop hij als een ware taalvirtuoos het verhaal neerzet maakt dat je als lezer in een sneltreinvaart door het boek heen dendert.
Hierbij wordt subtiele humor (“Peter zeurde zich de drempel over”) afgewisseld met bijna prozaïsche zinnen (“Maar als wat ons wacht niet langer wacht, als het nu een leegte is, wat blijft er dan over?”).
De perspectiefwisselingen in combinatie met de vele, speldenprikachtige cliffhangers en frequente flashbacks worden functioneel ingezet om de spanning langzaam maar zeker richting het eind op te voeren.

Al met al is Goede buren een heerlijk psychologische pageturner die je verrast en je misschien wel anders naar jouw buren laat kijken in het vervolg.