Er was eens ...

Amper zit je op de kleuterschool of de eerste sprookjes vliegen je al om de oren.  Beginnend met Roodkapje vol eerste levenslessen voor jonge kinderen, die nog niet weten hoe gevaarlijk de wereld kan zijn. Al snel gevolgd door stoere (De gelaarsde kat), slimme (Het dappere snijdertje) en romantische (Assepoester) sprookjes. Ruim 200 jaar geleden brachten de Gebroeders Grimm hun sprookjesboek Der kinder- und Hausmärchen uit en sindsdien zijn ze niet meer weg te denken uit onze cultuur. Sprookjes gaan uiteindelijk nog steeds over het leven zelf, dus ook over dat van nu.

Frank Flöthmann (wonend in Berlijn, afgestudeerd als grafisch ontwerper en illustrator van beroep) vertaalde 16 bekende sprookjes van Grimm en maakte er het stripboek Sprookjes van Grimm zonder woorden van. In vier tot acht bladzijden leidt hij je in een moderne variant op de ‘Schipholpictogrammenroute’ door het sprookje heen. Dat is goed opletten, de pijlen blijven volgen, niet afdwalen ... maar dan kom je er wel!

De lijnen zijn strak, de afbeeldingen plat en hij gebruikt voor het hele boek slechts vier kleuren, voor Flöthmann genoeg ingrediënten om de vertaalslag naar nu feilloos te maken. Het boek is 'geschreven' voor iedereen ouder dan 13 jaar, sprookjesliefhebber of juist niet maakt niet uit. Al snel kom je erachter hoe goed je nog zinnen uit het originele sprookje weet te herinneren –‘…niemand weet, niemand weet dat ik Repelsteeltje heet!’ na al die jaren kun je dit zinnetje feilloos oproepen en hoor en zie je Repelsteeltje krakerig lachend rond het vuur dansen. Of je zit samen te puzzelen hoe het sprookje in het echt ook alweer afloopt op het moment dat Flöthmann kiest om een hedendaagse twist eraan te geven zoals bij De wolf met de zeven geitjes door de wolf als vegetariër te laten eindigen. Hij speelt subtiel met hoeveel jij als lezer nog weet en dat is meer dan je denkt. Hij doet dit alles met veel humor door precies de juiste mix te vinden tussen het oude sprookje en de realiteit van nu. En dat is hem heel goed gelukt!

Fragment uit Frank Flöthmanns versie op ‘Sneeuwwitje’