Wij waren ik ben

Dit boek is geschreven door een van de kinderen die waren ‘ opgesloten’ op de boerderij in Ruinerwold. Het verhaal wat heel Nederland schokte toen het naar buiten kwam. Hoe is het mogelijk dat dit heeft kunnen gebeuren.
Israël van Dorsten vertelt hoe zijn vader dacht de Messias te zijn en kon communiceren met geesten. Israel werd gedwongen geesten toe te laten in zijn lichaam en zo kon zijn vader praten met de geesten. Totdat ook de geesten een slechte invloed hadden op de mensen van het gezin, dan werden ze vermoord.
Als hun vader wordt getroffen, naar wat de kinderen denken, een beroerte, weet niemand wat te doen. Ze moeten hun vader met steeds meer helpen. Hij ligt het grootste deel van de dag op bed, maar ook van daaruit weet hij de kinderen naar zijn hand te zetten.
Naarmate Israël ouder wordt begint hij aan steeds meer dingen te twijfelen en gaat op onderzoek uit in het ‘ echte leven’ buiten de boerderij in Ruinerwold. Na lange tijd is hij in staat om hulp in te schakelen en komt het verhaal naar buiten zoals wij dat uit de media hebben kunnen vernemen.

Toen het verhaal in de media kwam was ik met stomheid geslagen. Hoe heeft dit kunnen plaatsvinden in een land als het onze. Waarom heeft niemand iets gemerkt of gezien, waarom heeft niemand argwaan gekregen. Ook de weinige mensen die met het gezin contact hebben gehad hebben geen melding gemaakt, alsook de familie niet, hoe heeft dit kunnen gebeuren.

En dan hoe het eraan toeging in het gezin. De oudste kinderen worden als slecht gezien en uit het gezin verstoten. De volgende kinderen zijn nooit aangegeven bij de burgerlijke stand en niemand kent hun bestaan. Het hele dagelijkse ritme is gefocust op het geloof. Bidden staat centraal en slechte invloeden moeten verbannen worden. De kinderen in het gezin kennen geen ander leven. Gaan niet naar school. Krijgen van hun vader onderwijs. Zijn afgesloten van informatiekanalen en enkel de informatie die hun vader goedkeurt mag het huis binnen komen.

Zeker als het gezin verhuist naar Ruinerwold leiden zij een bestaan waarvan niemand weet heeft. Hoe moet het zijn om geen idee te hebben hoe het dagelijkse leven van leeftijdsgenoten eruit ziet? Ook als hun vader een beroerte krijgt, weet niemand wat te doen. Hoe erg is dat? Het enige wat ze hebben geleerd is om te bidden voor hun vader.
Toen ik hoorde dat dit boek uit kwam wilde ik het graag lezen. Niet uit nieuwsgierigheid, maar meer om te lezen hoe dit heeft kunnen gebeuren. Hoe het kan dat niemand iets wist of waarom niemand iets heeft gezegd.
Wat mij echt heeft getroffen is het feit dat de kinderen zo meegezogen werden in een geloof dat hun vader voor waarheid hield. Dat ze bang waren om slechte dingen te doen, slecht te denken. De straffen regelmatig bestond uit dagenlang bidden zonder eten en zonder slaap. Hoe is dat vol te houden.

Dapper om te lezen hoe Israël met zichzelf in gevecht is geweest om de waarheid openbaar te maken. Zijn tweestrijd en het voors en tegens afwegend of wat goed is en wat niet. Welke gevolgen dit gaat hebben voor de rest van het gezin, maar ook om te lezen hoe hij uiteindelijk toch ervoor heeft gegeven om openheid van zaken te geven.

Erg ‘zwaar’ boek. Kon niet te lang achter elkaar lezen omdat het zo bizar is wat er heeft plaatsgevonden. Gedoseerd lezen was voor mij de oplossing. Het gaat zo onder je huid zitten!
Na het lezen van dit boek echt even moeten bijkomen van hetgeen is beschreven in het boek.