Een verhaal dat fluistert waar het had mogen donderen

Na haar indrukwekkende Auschwitz-trilogie keek ik met hooggespannen verwachtingen uit naar "De vrouwen van het kamp" van Heather Morris. Het onderwerp? Absoluut fascinerend: moedige vrouwen, vergeten geschiedenis, overleven in een Japans interneringskamp. Helaas bleef het voor mij wat aan de oppervlakte plakken. Alsof je door matglas keek naar wat een aangrijpende vertelling had kunnen zijn.

Norah en Nesta maakten veel mee, maar ik voelde het zelden écht. Hun emoties leken gefilterd, de dialogen te netjes, het lijden te gepolijst. Ik miste de rauwheid en intensiteit die Heather Morris in haar eerdere boeken zo sterk wist over te brengen. Ondanks het vlotte ritme en de historische waarde, bleef mijn hart deze keer opvallend rustig. Dat neemt niet weg dat het thema belangrijk is en alle aandacht verdient. Het is mooi dat deze vrouwen een stem krijgen — ik had alleen gehoopt dat die stem net iets luider zou klinken. Een boek dat me intellectueel boeide, maar emotioneel slechts zachtjes aanraakte.