Lezersrecensie
Een zonnig eiland, een duister geheim en een journalist die weigert te zwijgen.
Een thriller die zich afspeelt onder de palmbomen van Curaçao? Dat is al anders dan anders. Maar Blauwe tranen, de nieuwste van Vera van Beers, is meer dan alleen een tropische setting. Dit boek sleurt je van de eerste tot de laatste bladzijde mee in een verhaal waarin werkelijk niets is wat het lijkt.
Hoofdpersonage Iris Blom is misdaadjournalist en gewend om in de schaduw van zware jongens haar werk te doen. Maar wanneer de bedreigingen in Nederland haar te veel worden, kiest ze eieren voor haar geld en verhuist ze naar Curaçao. Weg van de bedreiging, denkt ze – maar al snel blijkt het eiland minder paradijselijk dan gehoopt.
Bij de lokale krant belandt Iris op de ‘lichtgewicht’ rubriek sport en cultuur, iets waar ze weinig enthousiasme voor kan opbrengen. Tot ze verslag mag doen van het North Sea Jazz Festival. De Blue Girls, treden op – en precies dan verdwijnt hun roadie spoorloos. Iris kan het niet laten: haar journalistieke antenne staat meteen aan.
Wat volgt is een vlijmscherp verhaal waarin Iris steeds dieper het web in wordt gezogen van een duistere diamantroof, corruptie en geheimen die dieper gaan dan ze ooit had kunnen vermoeden. De spanning wordt knap opgebouwd: elk hoofdstuk eindigt met een cliffhanger, waardoor je steeds denkt: oké, nog eentje dan... (waarschuwing: grote kans dat je 's avonds te laat in bed ligt).
De stijl van Van Beers is vlot en filmisch, met korte hoofdstukken die je makkelijk doorvliegt. Iris is een sterk en geloofwaardig personage: niet onfeilbaar, wel vasthoudend en slim. Je voelt haar frustratie, nieuwsgierigheid en angst – en je wil met haar mee op onderzoek.
Wat deze thriller goed maakt, is het decor. Curaçao is niet zomaar een decoratief achtergrondplaatje, maar voelt als een fijn onderdeel van het verhaal: kleurrijk, broeierig en soms beklemmend. En hoewel Blauwe tranen anders is dan het eerdere werk van Van Beers, is dat juist haar kracht: ze durft te vernieuwen en dat is haar goed gelukt!
De ontknoping? Die zag ik niet aankomen. Verrassend, goed uitgewerkt en bevredigend. Kortom: een spannende zomerthriller die leest als een Netflix-serie in boekvorm.
Hoofdpersonage Iris Blom is misdaadjournalist en gewend om in de schaduw van zware jongens haar werk te doen. Maar wanneer de bedreigingen in Nederland haar te veel worden, kiest ze eieren voor haar geld en verhuist ze naar Curaçao. Weg van de bedreiging, denkt ze – maar al snel blijkt het eiland minder paradijselijk dan gehoopt.
Bij de lokale krant belandt Iris op de ‘lichtgewicht’ rubriek sport en cultuur, iets waar ze weinig enthousiasme voor kan opbrengen. Tot ze verslag mag doen van het North Sea Jazz Festival. De Blue Girls, treden op – en precies dan verdwijnt hun roadie spoorloos. Iris kan het niet laten: haar journalistieke antenne staat meteen aan.
Wat volgt is een vlijmscherp verhaal waarin Iris steeds dieper het web in wordt gezogen van een duistere diamantroof, corruptie en geheimen die dieper gaan dan ze ooit had kunnen vermoeden. De spanning wordt knap opgebouwd: elk hoofdstuk eindigt met een cliffhanger, waardoor je steeds denkt: oké, nog eentje dan... (waarschuwing: grote kans dat je 's avonds te laat in bed ligt).
De stijl van Van Beers is vlot en filmisch, met korte hoofdstukken die je makkelijk doorvliegt. Iris is een sterk en geloofwaardig personage: niet onfeilbaar, wel vasthoudend en slim. Je voelt haar frustratie, nieuwsgierigheid en angst – en je wil met haar mee op onderzoek.
Wat deze thriller goed maakt, is het decor. Curaçao is niet zomaar een decoratief achtergrondplaatje, maar voelt als een fijn onderdeel van het verhaal: kleurrijk, broeierig en soms beklemmend. En hoewel Blauwe tranen anders is dan het eerdere werk van Van Beers, is dat juist haar kracht: ze durft te vernieuwen en dat is haar goed gelukt!
De ontknoping? Die zag ik niet aankomen. Verrassend, goed uitgewerkt en bevredigend. Kortom: een spannende zomerthriller die leest als een Netflix-serie in boekvorm.
1
Reageer op deze recensie