Dit verhaal overrompelt je niet meteen, maar raakt je des te meer door zijn bijzondere schoonheid en diepgang.

Wat begint als een mysterie – een vrouw, aangespoeld aan de voet van een rots, zwijgzaam en beschadigd – groeit uit tot een teder en gelaagd verhaal over kwetsbaarheid, verlies en heling. François, de wat norse maar goedhartige manege-eigenaar, neemt haar zonder veel vragen op in zijn leven. Elsa, een vrouw met een rugzak vol onuitgesproken pijn, blijft aanvankelijk een raadsel. En precies daarin schuilt de kracht van dit verhaal.

Manel kiest voor een subtiele aanpak. Geen grote drama’s of plotwendingen, maar een zorgvuldig uitgepelde relatie tussen twee beschadigde zielen die elkaar heel voorzichtig leren vertrouwen.

Wat bijzonder goed werkt, zijn de korte hoofdstukken die afwisselend uit François’ en Elsa’s perspectief zijn geschreven. Daardoor kruip je als lezer diep in hun gedachten en voel je elk aarzeling, elke stille toenadering, bijna lijfelijk.

Wat opvalt, is de rustige maar rake schrijfstijl van Manel. Ze neemt de tijd om haar personages tot leven te wekken, en dat doet ze met veel oog voor detail en emotie. Je merkt dat er achter elk woord zorg en aandacht schuilt. Elsa’s geheimen worden niet snel of makkelijk prijsgegeven – net als bij een kreeft moet je voorzichtig pellen om bij de zachte kern te komen.

Hoewel er ogenschijnlijk weinig actie is, raakt het boek op een diepe manier. Er zit zoveel emotionele diepgang in dit verhaal dat het je niet loslaat. Het is kwetsbaar, puur en soms pijnlijk eerlijk – en dat maakt het zo mooi.
De ontknoping? Ontroerend en prachtig. Zonder te veel te verklappen: ik hield het niet droog, en dat is een compliment.

Een pareltje voor wie houdt van menselijke verhalen met een ziel.