Jerrad Hoff op zijn donkerst.

Gruwelijk goed – en daar moet je tegen kunnen!

Jerrad Hoff heeft me opnieuw bij de strot gegrepen. Nevada is niet zomaar een boek dat je even weglegt voor het slapengaan; dit is een roman die je nachtrust verstoort, je maag omdraait en je adem af en toe letterlijk ontneemt. En tóch kon ik niet stoppen met lezen.

Wie bekend is met het eerdere werk van Hoff, weet: hij schrijft vaak over liefde. Liefde die groeit ondanks alles, liefde die heelt. In Nevada zit dat er wel in – ergens, diep verborgen – maar het is vooral een verhaal dat onder je huid kruipt. Dit boek is rauw. Naar. En op sommige momenten ronduit gruwelijk.

We volgen Lily, een jonge vrouw die na een tragisch verlies haar leven in isolement leeft. Ze beweegt zich onzichtbaar door Londen, tussen kapsalon en thuis, met een verleden dat ze liever diep wegstopt. Maar wanneer drie jongens haar op een avond lastigvallen en kort daarna op brute wijze worden vermoord, begint er iets te verschuiven. Lily lijdt aan black-outs. Dagen verdwijnen uit haar geheugen. En met elke pagina die je omslaat, glijd je verder af in een duistere, verontrustende werkelijkheid waarin niets is wat het lijkt.

En dan na al die gruwelijkheid is daar ineens die plottwist. Ik ga niets verklappen, behalve dit: je ziet ’m écht niet aankomen. Hij kwam als een mokerslag en liet me een beetje murw achter.

Wat ik stiekem miste? De tedere warmte die Jerrad normaal gesproken zo prachtig in zijn verhalen vlecht. In Nevada was er minimale liefde. Toch is het precies die duisternis die dit boek z’n kracht geeft. Niet perse mooi, wel steengoed.

Conclusie:
Nevada is niets voor tere zieltjes. Dit is Jerrad Hoff op zijn donkerst. Een psychologische thriller met een hoofdpersonage dat je niet snel vergeet, en een verhaal dat je uit balans brengt. Vier sterren – omdat ik niet kon stoppen met lezen, zelfs toen ik het eigenlijk wél wilde.