Verlies en hoop

“ Doorademen “ geschreven door Monique Verhulst.

Op de cover zie je een dame knielend op de grond waarbij de wind door haar haren waait. De kleuren zijn rustig en zacht.

Robert, Monique en hun twee jonge kinderen Zoe en Noah genieten van het leven en elkaar.
Robert heeft een reclamebureau en Monique geeft cursussen Mindfulness en het leven gaat zo zijn gang.
Dan gebeurt er wat niemand voor mogelijk heeft gehouden, Robert krijgt een hersenbloeding. Na talloze onderzoeken komt de verdrietige diagnose, hij heeft een hersentumor.
Hun wereld is er een geworden van onderzoeken, vertrouwen en hopen op een goede afloop, maar niets is minder waar.
Wij lezen dit eerlijke, openhartige maar verdrietige verhaal over de strijd met deze ziekte. De zorg om Robert maar ook voor elkaar en de toekomst. Want hoe vertel je aan twee jonge kinderen dat papa doodgaat. Maar ook over de rol van familie en vrienden.
Als het dan helemaal niet meer gaat besluit Robert zelf dat het genoeg is en moeten ze hem laten gaan.
Hoe houdt je als mantelzorger wat Monique geworden is dit vol.
Haar kracht haalt zij uit hardlopen en haar mindfulness, dit is heel mooi om te lezen. Ook haar boosheid, de tranen en het feit dat het leven gewoon doorgaat en dat alles zijn tijd nodig heeft raakt je als lezer.
Monique is de verteller in het boek over haar leven en zij doet dit heel eerlijk en oprecht en laat haar kwetsbaarheid zien, maar bovenal de liefde voor elkaar.
De thema’s verlies, rouw, moed en veerkracht worden prachtig verwoord.
Het boek leest ondanks het grote verdriet heel aangenaam.
Een ontroerend verhaal over een thema waar een ieder in zijn of haar leven mee te maken krijgt.