Meesterlijk!

Van de uitgeverij ontving ik een recensie-exemplaar van het tweede deel in de Crescent City serie. Een serie waarvan ik het eerste deel echt heb verslonden (twee keer…). Na het lezen van Huis van Aarde en Bloed voelde het voor mij redelijk afgesloten en ik was dan ook heel erg benieuwd wat er nog zou komen (en dat in zoveel pagina’s). Ik moet eerlijk bekennen dat ik ook wel wat huiverig was omdat ik ergens bang was dat het verhaal zijn kracht zou verliezen.
Nou, ik kan jullie zeggen dat dat absoluut niet is gebeurd. Al vanaf de eerste pagina werd ik weer het verhaal ingezogen en nam Maas me met haar magische manier van schrijven mee naar Crescent City. Het was heerlijk om weer over Bryce en Hunt te lezen en het voelde als een weerzien met oude vrienden.

Het verhaal bouwt zich redelijk rustig op met hier en daar wat kleine explosies. Verschillende verhaallijnen worden uitgezet, om vervolgens in elkaar te worden gevlochten op de meesterlijke manier zoals alleen Maas dat kan. Gedurende het lezen had ik het gevoel dat het nog alle kanten op kon gaan, ik werd niet echt één richting opgestuurd. Doordat de beweegredenen van personages nooit helemaal worden prijsgegeven, werd ik voortdurend op het verkeerde been gezet.

De steamy scènes zijn net wat explicieter als in het eerste deel en ik kan dat zeker waarderen. De lust en liefde spat er vanaf en mijn hartslag ging regelmatig alle kanten op.

Doordat het verhaal vanuit diverse personages wordt verteld en het zich op verschillende locaties afspeelt, maakt dat het wel belangrijk is om je aandacht erbij te houden. Ik had tijdens het lezen echt het gevoel dat ieder woord belangrijk was en ik niets mocht missen. Het was ontzettend fijn om zoveel diverse personages te volgen, want op die manier leer je ze ook echt kennen. Stuk voor stuk heeft Maas ijzersterke karakters neergezet die ieder op hun eigen manier bijzonder zijn en een duidelijke rol in het verhaal hebben.

De laatste 200 pagina’s heb ik bijna ademloos aan één stuk gelezen. Het was duidelijk voelbaar dat er iets groots ging gebeuren en ik kon niet wachten om erachter te komen wat. Tijdens het lezen van de laatste paar hoofdstukken, heb ik allerlei geluiden uitgestoten, die het midden hielden tussen verbazing, shock, verdriet, wanhoop en hoop. En dan dat eind… echt waar, hoe krijgt die vrouw het toch voor elkaar om iemand zo in shock achter te laten?
Op geen enkele manier kon ik me op zo’n eind voorbereiden. Briljant gewoon!
Net als ongetwijfeld iedereen die dit boek heeft gelezen of nog moet lezen, voelt het bijna als een marteling om te moeten wachten naar het volgende deel. Ik kan me er in ieder geval alvast op verheugen dat ik tegen die tijd de eerste twee delen weer ga herlezen, want dat zal nooit als een straf voelen.