Een prachtig verhaal dat bolstaat van liefde

Met gemengde gevoelens begon ik te lezen. Het eerste verhaal met twee jongens in de hoofdrol wat ik lees. Wat zou ik daarvan gaan vinden? Het was nieuw, het was anders, maar toch ook weer helemaal niet. Ik was ergens een beetje bang dat ik me niet voldoende zou kunnen inleven in de personages, maar ondanks dat hun geaardheid niet gelijk is aan die van mij, is dat niet gebeurd. Integendeel. Wat heb ik genoten van Guus en Emilio en wat ben ik gedurende het verhaal van ze gaan houden.

Het begin van het boek is heftig en emotioneel. Emma Anna introduceert met Guus een ijzersterk personage dat a la minuut tot leven komt. Door zijn taalgebruik, karaktertrekjes, gedragingen en emoties, werd het een levend personage dat ik al direct in mijn hart sloot. Ik voelde zijn angst, pijn en machteloosheid in dat ziekenhuis perfect aan. Dan Emilio. Zucht…alweer zorgt Emma Anna voor een instant love gevoel. Deze twee jongens…man, wat een chemie, wat een aantrekking, wat een gevoelens, wat een emoties, wat een prachtige combinatie.

Je merkt het misschien al, alweer vind ik het heel erg moeilijk om een objectieve recensie te schrijven van een boek van deze auteur. Maar goed, ik ga het proberen…
Guus ontwaakt in het ziekenhuis, om tot de schokkende ontdekking te komen dat hij een hand mist, die als gevolg van de levensbedreigende bacterie geamputeerd moest worden. Dat eerste stukje wordt zo mooi en uitgebreid beschreven. Hoe Guus niet naar de stomp durft te kijken, hoe hij zijn wereld ziet instorten en dan, hoe hij reageert als hij Emilio ziet. Toch lukt het Guus, met ondersteuning van de lieve en gevoelige Emilio, om op te krabbelen en dat is het begin van een wonderbaarlijke en bijzondere reis, voor hen allebei. Guus moet zijn leven als influencer weer op zien te pakken en Emilio worstelt met zijn gevoelens voor Guus.

Een van de mooiste dingen aan dit boek, vond ik het proces dat Emilio doormaakt als hij erachter komt dat de dingen die hij voelt als hij bij Guus is, veel meer zijn dan alleen vriendschappelijk. De ontkenning, het ongeloof, de onzekerheid, de verwarring, maar uiteindelijk de omarming. Ik zei het al eerder, maar de chemie tussen deze twee jongens is onbeschrijfelijk mooi verwoord en voelbaar.

Voor mij persoonlijk is liefde tussen twee mannen onderling niet anders dan tussen man en vrouw. Helaas ervaren Guus en Emilio dat niet iedereen zo denkt en de manier hoe ze daarmee omgaan, wordt op een hele realistische manier beschreven.

Gewoon zoals we zijn is een verhaal over liefde in de breedste zin van het woord. Ik hoop oprecht dat ontzettend veel mensen dit verhaal gaan lezen en net als ik, Guus en Emilio in hun hart zullen sluiten.