Ontroerend en romantisch!

Echo heeft iets vreselijks meegemaakt. Zo vreselijk dat ze het zich niet meer kan herinneren. Haar armen zitten onder de littekens, die ze angstvallig verbergt en het enige wat ze weet, is dat het met haar bipolaire moeder heeft te maken die haar iets heeft aangedaan. Vroeger hoorde ze bij het populaire kliekje op school en had ze een relatie met Luke, de stoere basketbalster. Sinds die bewuste nacht en het feit dat ze het amper heeft overleefd, trekt Echo zich terug en wordt al snel het mikpunt van spot. 

¨De laatste keer dat ik in de kantine geluncht had was begin mei, bijna twee jaar geleden: de dag voor mijn wereld was ingestort. In die tijd werd er nog niet naar me gestaard of over me gefluisterd.¨

Dan leert ze Noah kennen. Noah staat op school bekend als de bad boy die meisjes maar voor één nacht interessant vindt. Noah sleept, net als Echo, een behoorlijk zware rugzak mee en lijkt wonder boven wonder de enige te zijn die haar begrijpt. 

Het verhaal begint bij Echo en meteen merk je dat er vanalles met haar aan de hand is. Vanaf de eerste pagina leef je enorm met haar mee en is het niet moeilijk een klik met haar te voelen. Tot mijn verrassing wisselen Noah en Echo elkaar elk hoofdstuk af. Ik vond het erg leuk om ook Noah te leren kennen en McGarry zet twee ijzersterke karakters neer. Apart van elkaar worstelen ze ontzettend met hun verleden en de invloed die dat op hun huidige leven heeft. 

¨Voor de miljoenste keer wenste ik dat jeugdzorg een persoon was. Een persoon wie ik een naam kon geven, die ik kon leren kennen en verantwoordelijk kon stellen voor al onze ellende.¨

De gezinssituatie van beiden was schrijnend en de beladenheid was door het hele boek heen tastbaar. Noah´s liefde voor zijn broertjes werd heel mooi en ontroerend beschreven en ook het verdriet dat Echo om haar broer voelde, kwam heel realistisch over. 

Het blijft heel lang gissen naar wat er met Echo is gebeurd en stapsgewijs komen we te weten wat er zo erg was, dat Echo het zich niet meer kon herinneren. Dat juist Noah degene is die haar begrijpt en de enige persoon is bij wie Echo zich op haar gemak voelt, is niet zo gek. Hij heeft het zelf ook niet makkelijk en dat trekt elkaar aan. Maar Echo is zo geobsedeerd door het ´weer normaal willen zijn´ dat ze de signalen pas heel laat wil zien en dat zorgt voor een vermakelijk kat en muis spelletje. 

Noah was een erg interessant personage en weet zelfs de lezersharten sneller te laten kloppen. 

De verhaallijn lijkt op het eerste gezicht niet erg origineel, maar de diepgang van het verhaal en de beladen onderwerpen, worden perfect uitgewerkt. De realistische beschrijving van de personages, maken dit boek absoluut de moeite waard om te lezen!