Om niet te vergeten

De Zweedse Camilla Grebe volgde een opleiding tot econome. Met haar zus Åsa Träff schreef ze vier misdaadromans met als hoofdpersoon psychologe Siri Bergman. Twee boeken in deze serie werden genomineerd voor de beste Zweedse misdaadroman van het jaar. Camilla Grebe was ook co-auteur van een trilogie die ze samen met Paul Leander-Engström schreef. In 2015 debuteerde ze als solo-auteur met De minnares met inspecteur Peter Lindgren. In haar nieuwste boek komt de lezer opnieuw deze inspecteur tegen; een hoofdrol speelt hij echter niet.  

Malin en haar vriend Kenny lopen in het bos. Bij toeval vindt Malin de schedel van een meisje. Acht jaar later ziet de tiener Jake een oudere vrouw, Hanne, in ditzelfde bos lopen. Jake neemt bij zijn vlucht voor Hanne een door haar verloren notitieboekje mee. Hanne gebruikt dit boekje omdat ze haar korte termijn geheugen aan het verliezen is. Haar partner Peter blijkt spoorloos verdwenen en Hanne weet niet meer wat er met hem gebeurd is. Bij de zoektocht door de politie naar Peter wordt het lijk van een vrouw gevonden. Het ligt op dezelfde plek als het skelet van het meisje dat acht jaar geleden gevonden is. Malin die inmiddels politieagent is, wordt gevraagd mee te helpen aan het onderzoek omdat ze de mensen en de streek goed kent.  

Het verhaal wordt vanuit drie perspectieven verteld: Malin, Jake en aan het eind van het verhaal ook door Hanne. Wie eerder Scandinavische thrillers heeft gelezen, zal typische elementen van dit genre herkennen. Zo is er sprake van een sombere sfeer, fraai beschreven afgelegen landschappen en een langzame opbouw van het verhaal. Verwacht dus geen tempo of heftige actiescènes.  

Het speelt zich af in een kleine plaats, waar iedereen elkaar kent. Dit maakt het overzichtelijk en helpt de spanning wat op te schroeven, want de lezer weet immers onder welke personen de dader gezocht moet worden. Het verhaal is goed gestructureerd, waardoor de lezer de benodigde informatie goed gedoseerd voorgeschoteld krijgt. Feit is dat Camilla Grebe heel plezierig schrijft en mooi getekende karakters presenteert. Ook weet ze heel aanschouwelijk, soms zelfs poëtisch te vertellen.  

“Alles voelt anders in elk geval, alsof cola meer naar cola smaakt en de bomen en de rivier veel mooier zijn dan ik me kan herinneren. Elke spar is een perfecte, wit gepoederde kegel, en de rivier stroomt als een eindeloze, glanzende slang om de heuvels en stenen.”  

Te bespeuren valt dat de auteur fictie een goed medium vindt om te filosoferen over sociale en politieke onderwerpen. De thema's in het verhaal zijn in dit opzicht actueel en herkenbaar. Op sociaal vlak is dit dementie en op politiek vlak gaat het over het geladen thema vluchtelingen en vreemdelingenhaat. Hoe moet het met de overheidssteun voor vluchtelingen in relatie tot de noden van de lokale bevolking? Daarbij moet gezegd worden dat deze beschouwingen niet zodanig zijn dat de lezer deze als te moralistisch ervaart.  

En hoewel de geordende opbouw en het beperkte aantal personages doet vermoeden dat de plot tot een voor de hand liggende ontknoping gaat leiden, wordt de lezer toch verrast door een onverwachte ontknoping. Met Dagboek van mijn verdwijning won de schrijfster de prijs voor de beste Zweedse misdaadroman van 2017. Heel verwonderlijk is dit niet voor zo'n fijn verhaal over eigenzinnige personages in een ontvolkt gebied.