Twee mooie verhaallijnen

Simone krijgt van haar op sterven liggende moeder te horen dat haar vader een Spanjaard was die bij het vergaan van een vrachtschip op weg naar Brazilië is verdronken. Simone die journaliste is, wil een artikel schrijven over dit drama. Al snel wordt duidelijk dat Simone gedwarsboomd wordt bij haar onderzoek.

De auteur gebruikt twee verhaallijnen die elkaar afwisselen. De ene verhaallijn, die speelt in 1987, vertelt wat er op het schip is gebeurd, de andere gaat over de zoektocht van Simone in 2001 naar de waarheid over het verleden van haar vader. In beide verhaallijnen wordt de spanning langzaam opgebouwd, waarbij de auteur via een aantal gebeurtenissen de lezer laat gissen wat er in het verleden gebeurd is. Stukje voor beetje komt de waarheid aan het licht. Uiteraard komen de twee verhaallijnen bij elkaar en wordt duidelijk welke geheimen er speelden. Moord en doodslag ontbreken niet en de auteur is er in geslaagd enige romantiek in het verhaal te verwerken. Daarbij hanteert ze een plezierige, vlot leesbare schrijfstijl. Simone is de hoofdpersoon die goed gekarakteriseerd is; de overige personen blijven ondergeschikte personen, waarover de lezer niet al te veel te weten komt. De verrassende ontknoping zit vol actie, maar is voor wat betreft de actiescènes zelf wel enigszins over de top, waardoor deze nogal onrealistisch overkomen. Afgezien van dit detail is Verdwenen een plezierig lezend boek, zoals de lezer van Ingrid Oonincx dat gewend is.