Van alles een beetje

Hoe mooi kan vriendschap zijn? En al helemaal als je vanaf je schooltijd met z’n viertjes een dergelijke band opbouwt dat je tot nu toe, als dertigers, alles met elkaar kunt delen. Joni voelt zich een rijk mens met drie geweldige vriendinnen. Oké, er is wel eens een akkefietje, maar er is niets dat ze niet kunnen uitpraten. Iedere vriendin heeft inmiddels een eigen leven met wel of geen carrière, echtgenoot of kinderen. Wat de situatie ook is, hun vriendschap is er altijd. Ondanks hun drukke levens zien ze toch kans om elk jaar met z’n viertjes er een paar dagen tussenuit te knijpen. Gewoon gezellig, meiden onder elkaar. Geen mannen of kinderen die als stoorzender hun gesprekken onderbreken, maar heerlijk doorzakken en alles bespreken dat wat maar in ze opkomt, net als vroeger.


Op een moment dat het even niet lekker loopt in het vakantiehuisje, oppert Joni iets te doen om wat leven in de brouwerij te krijgen. Ze gaan ieder een brief schrijven, anoniem, en delen daarin hun meest gekoesterde geheim. Allemaal hebben ze flink in het glaasje gekeken en stemmen voor. Ze gaan elke dag een brief met elkaar delen om zo weer echt met elkaar in gesprek te gaan, om net als vroeger weer alles met elkaar te bespreken. Maar wanneer de brieven ineens heftiger zijn dan gedacht en er sprake is van een vijfde brief, terwijl ze dus met vieren zijn, verandert de sfeer van opgelaten naar ongemakkelijk en achterdochtig. Van wie is deze brief? En is het waar wat erin staat? Want als dat
zo is, dan is er iets goed fout aan de chemie tussen de vrouwen. Joni voelt zich voor dit alles verantwoordelijk, want dit was haar idee.

Het grote mysterie rondom het aangaan en onderhouden van vriendschappen wordt in ‘De vijfde brief’ behoorlijk op de proef gesteld. Niets is tenslotte zo moeilijk als het jarenlang aanhouden van vrienden én het daarbij ook inhoudelijk iets te laten voorstellen. Deel je echt alles met elkaar of houd je de schijn op en het contact aan, omdat het gewoon wel zo gemakkelijk is? Dé hamvraag van dit verhaal ‘hoe goed ken je elkaar en deel je echt alles met je vriendinnen?’ houdt de gemoederen flink bezig. Vooral Joni voelt de veranderingen in de vriendschap en wil voorkomen dat de vriendinnengroep uiteen valt. Haar idee van het schrijven van de brieven zou op zich heel goed kunnen werken, ware het niet dat alles net een tikje anders loopt. Wonderlijk genoeg steken jaloezie, ontrouw, vertrouwen, rivaliteit en achterdocht de kop op. En dus is het beoogde resultaat ineens verder weg dan ooit.

Het verhaal is in de basis goed gevonden, maar er had zoveel meer spanning ingezeten als het geheim en de reacties van de vrouwen voor meer tumult had gezorgd. Doordat het net niet tot uiting komt, mis je ook de diepgang in de personages. Terwijl juist daar de verwachting hoog was en dat komt zeker ook door de sporadisch beklemmende zinnen tussendoor, waarvan later duidelijk wordt van wie ze zijn. Want wat is er nou interessanter dan de personen te leren kennen achter de geheimen? De vrouwen zijn fascinerend genoeg om spanning te genereren. Het blijft helaas allemaal wat op de vlakte.

Toch is ‘De vijfde brief’ een alleraardigst verhaal. Het concept is leuk bedacht en de ballen die opgegooid worden, mogen er zijn. Er zijn grappige situaties, omdat zaken lopen zoals ze gaan, maar overwegend is het verhaal een serieuze aangelegenheid. Het vertelt over de langdurige vriendschap tussen de vier vrouwen die zo op het oog elkaars uitersten zijn. De auteur heeft ervoor gekozen om bepaalde toevalligheden toe te voegen om het verhaal kloppend te krijgen. Mijns inziens was dat niet nodig geweest, want nu tast dat met momenten de geloofwaardigheid aan.

‘De vijfde brief’ is een fijn boek, maar mist dus aan spanning en diepgang die het verhaal wel had kunnen hebben. De intrigerende flaptekst doet ook meer vermoeden, maar dat komt dus niet geheel uit de verf. Ook het ultieme feelgood-gevoel ontbreekt. Gelukkig is daar wel de aangename en vlotte schrijfstijl die deze dingen snel doet vergeten. Het verhaal leest lekker weg en er is wel degelijk sprake van fascinatie voor het verloop van alles. En dat laatste maakt dit toch tot een prettige leeservaring.

3 mooie sterren en de nieuwsgierigheid waar deze Moriarty-telg nog mee gaat komen, is aangewakkerd.