Schrijnend verhaal maar geen thriller.

Ze hebben het toch maar goed voor elkaar. Romée en Anthonie staan voor de buitenwereld als stabiel en fortuinlijk gezin te boek. Niets wat hen in de weg ligt, zowel qua carrières als gezin. Toch sluimert er iets, Anthonie zondert zich steeds vaker af, isoleert zich van het gezin. Zorgen om zijn werk nekken hem, hij maakt zich grote zorgen. In plaats van hier met zijn vrouw over te praten, te zoeken naar een oplossing, trekt hij zich steeds meer terug. En ja, dan komt Romée op een school reünie een oude liefde tegen die de nodige gevoelens bij haar oproept en dat is wederzijds. Wat volgt is zijn de eerste stapjes richting de ondergang van het gezin, het wordt nooit meer hetzelfde. Een aanloop naar een definitieve ontknoping is onvermijdelijk. Zowel Anthonie als Romée zal moeilijke beslissingen moeten nemen na al zoveel jaren samen te zijn geweest. Alsof dát de dreun is die Anthonie nodig had om te zien dat hij dreigt te gaan verliezen wat hem zo lief is en hem wakker schudt. Vervolgens raakt niet Romée maar hij volledig de controle over zichzelf en de situatie kwijt. Romée geeft aan niet langer de schone schijn op te willen houden. De bom barst in het voormalig zo gelukkige gezin met desastreuze gevolgen.

Hartman heeft een vlotte pen waardoor het boek snel leest. Geen moeilijke dialogen of termen die onduidelijkheid oproepen. Gezinsdrama’s zijn actueel en helaas geen uitzondering meer. Hartman heeft daar op ingespeeld en dit thema gebruikt voor dit verhaal. De aansprekende personages met hun dagelijkse sores zijn goed neergezet. De emoties waarmee ze te maken krijgen hadden wat meer aangedikt mogen worden, meer intens, het blijft vaak te veel op de vlakte gezien de heftige ontwikkelingen. De tragiek is er wel, het is ook heftig wat er gebeurt maar echt vernieuwend of origineel is het natuurlijk niet meer. Het feit dat dit verhaal is gebaseerd op een waargebeurd verhaal maakt het wel extra realistisch en zuur.

Hartman heeft gekozen voor een scenario dat veel lezers aanspreekt en momenten van herkenning zal opleveren qua belevingswereld, namelijk een gezin met zijn perikelen. Al valt dit gezin in de bovenste regionen van de ‘gezinnenmarkt’, het is altijd lekker om je te verliezen in de kommer en kwel van de rijken onder ons. En als er dan ook nog eens wat spannends bij komt kijken is het helemaal goed. Wat opviel was dat er geregeld nieuwe wendingen in het verhaal worden geïntroduceerd en dat die daarna geen vervolg vinden. M.a.w. het zijn geen functionele wendingen die het verhaal ten goede komen, het is informatie meer niet.

Ondanks dat het een lekker geschreven boek is heeft deze lezer twijfel bij de genrekeuze, in dit geval literaire thriller. Dat literaire laten we even in het midden maar een thriller is het boek mijns inziens niet. Het is eerder een roman met zo nu en dan een opwerping tot spanning die vervolgens niet tot ontwikkeling komt. Erg is dat niet, ware het niet dat de genrekeuze en het onderwerp wel verwachtingen oproepen die gevoelsmatig dus niet worden waargemaakt. Jammer? Ja en nee.

Hartman heeft met ‘Een vlaag van waanzin’ een goed te lezen verhaal neergezet dat wel. Het zal veel lezers aanspreken en het leesplezier, gezien het onderwerp een vreemde woordkeuze, is goed vertegenwoordigd. Het doet denken aan het genre waar Noort, Vermeer en Verhoef hun lezers vinden en daar is een groot leespubliek voor te vinden. Maar spannend, zoals een echte thriller behoort te zijn? Nee, helaas. Gezien de laatste leeservaring met het werk van Hartman, ‘Doodskopvlinder’ (i.s.m. Tomas Ross) lag het verwachtingspatroon misschien ook wel heel erg hoog, dat zou kunnen meespelen t.a.v. dit verhaal. Neemt niet weg dat er een aantal prettige leesuren met dit boek zijn doorgebracht en daarom verdient dit dan ook drie sterren (wat een goed boek betekent!)