Beeldend en gedetailleerd maar mist de heetgebakerde Rani

In een klap is ze alles kwijt. Zowel haar dochter als echtgenoot worden op een wrede wijze uit haar leven gerukt en het verdriet, de verslagenheid is enorm. Sofia kan het feit dat ze telefonisch getuige was van het drama maar niet verwerken, de laatste woorden van haar kleine meid die smeekten om haar mama’s hulp en de misselijkmakende uitspraak ‘Gotcha!’ van de veroorzaker van haar onmenselijke verdriet. Nooit meer zal ze haar twee liefdes nog zien, nooit meer knuffelen met Lorena en Matthias, nooit meer zal ze de levensvreugde zo ervaren als voorheen. Ze is kapotgeslagen van verdriet en besluit België te verlaten. De continue confrontatie met herinneringen wordt haar teveel. Als arts besluit ze rigoureus het roer om te gooien en in ieder geval haar talenten niet onbenut te laten. Bij Artsen zonder Grenzen meldt ze zich aan en vertrekt naar het gevaarlijke Guinee. Ze beseft heel goed daar het daar heel gevaarlijk is, dat ze wordt blootgesteld aan levensbedreigende ziekten. Maar het is precies dat wat haar niet kan boeien, elk leven dat ze kan redden is er één. Dat van haarzelf beschouwt ze als verloren. En alsof ze nog niet genoeg heeft gehad blijft het hier niet bij.




De benauwende en zeer overtuigende proloog maakt dat je geïntrigeerd aan het verhaal begint. Vooral omdat dit stukje meteen de kern pakt van dit boeiende verhaal, dat van Sofia, en niet van Rani, is het verrassend. Sofia is een niet te benijden vrouw, die krijgt het echt voor de kiezen. Alle zekerheden vallen om haar weg, gezin, vriendschappen, vertrouwen, werk…..alles. De vraag is dan uiteindelijk ook hoe het met haar gaat aflopen. Rani gaat zo goed en kwaad het kan met de ontvoeringszaak aan de slag maar beseft al snel dat er dingen niet kloppen. Matthias en Lorena zijn niet random gekozen, dat weet ze zeker. Maar waar ligt die link dan? Samen met haar team gaat ze aan de slag. Het is een groep specialisten die goed op elkaar zijn ingewerkt en weten wat ze aan elkaar hebben. Gevoelsmatig moet het dan ook lukken deze noot te kraken. Maar de frustratie is al snel voelbaar, zoeken ze wel in de juiste richting?

Sterre Carron combineert heel slim haar eigen kennis met dit verhaal. Ook in eerdere verhalen is haar medische/tropenkennis wel voelbaar maar in Gotcha is
het heel prominent verwerkt, minder subtiel, en dat doet ze goed. De werkomgeving van Sofia in Guinee is daardoor zowel akelig als spannend en erg overtuigend gebracht. Kennis van het medische stuk is daardoor authentiek en komt geloofwaardig over en doordat het nu nog steeds de dagelijkse ellende laat zien is het erg overtuigend. De beeldende en gedetailleerde sfeerschetsen dragen daar zeker ook positief aan bij. Het verhaal rondom Sofia en wat er allemaal rondom haar persoon voorvalt is dan ook heel sterk.

In de vorige delen is het mij al opgevallen dat Sterre Carron, gevoelsmatig, kiest om Rani in een bepaalde comfortzone te houden die ze tot nu toe zorgvuldig heeft opgebouwd. En dat is de veilige en wat ingedutte omgeving rondom deze heetgebakerde vakvrouw en haar gezin. Om geloofwaardig te blijven kun je iemand ook niet in eeuwige ellende blijven onderdompelen maar dat hoeft ook niet. Wat duidelijk is veranderd is de scherpe humor rondom haar en Bert en haar onstuimige uitbarstingen, haar ‘ik heb lak aan de regels’. Dat is echt nog minder dan in de vorige twee delen. En hoewel de verhalen (de politiezaken) steeds sterker en indrukwekkender worden verdwijnen Rani, haar team en gezin beetje bij beetje naar de achtergrond. Is dat erg? Nee. Is dat jammer? Ja en nee. Want Rani is een heel sterk persoontje, daar zit nog zoveel meer vuurwerk in. En dat kan ook in de zaken waarin ze werkt meer naar voren komen, ze kan sterker aanwezig zijn. Ze voelt nu aan als een ongeleid projectiel dat gedimd wordt. En hopelijk gaat dat ongeleide, dat driftige en pittige weer wat meer de voorrang krijgen. Want we hebben vanaf het begin kennisgemaakt met haar als een hete rode peper en dat mag ook zo blijven. Dat onderscheidt haar nou precies van zoveel andere politievrouwen. Dat maakt Rani Diaz zo speciaal.

Eerlijk is eerlijk, de verhaallijn rond Sofia, de zaken in Guinee, het uiteindelijk samenkomen van de verhaallijnen, die zijn goed bedacht en uitgewerkt. Die zijn zelfs beresterk en zouden ook heel goed tot hun recht komen in een standalone. En daar zit precies de gevoelige plek met ‘Gotcha’, en ook met de twee voorgangers. Dit verhaal zou door iedere willekeurige speurneus kunnen worden geleid. Daar voegt Rani nu, als opvallende personage, als leading lady niet zo veel unieks aan toe. Maar de rode draad door het verhaal, dat staat als een huis, is gewoon erg boeiend. Dat kan Carron gewoon ook echt heel goed, fascinerend schrijven!

Voor het gedeelte rondom Sofia, alle kennis en research, de actualiteit, de uitvoering en spanningsopbouw daar verdient 'Gotcha' vier dikke sterren voor. Vooral ook het feit dat je boeken van Carron niet gemakkelijk weglegt, eenmaal aan het lezen is het leesplezier gewoon echt lekker. Maar doordat het Rani Diaz gevoel echt minder aanwezig is geweest tijdens dit avontuur is dat de reden dat Gotcha niet hoger scoort. Rani intrigeert gewoon mateloos, zij is neergezet als dé personificatie van een stoere politievrouw met ballen, eentje die zich de wetten niet altijd laat voorschrijven maar wordt geleid door haar impulsief gedrag, intuïtie en kennis. Met spanning en humoristische situaties tot gevolg. En dat is de Rani die sterk moet blijven, die met Bert samen een interactie heeft die echt lachwekkend kan zijn, ondanks alles wat ze meemaken aan ellende op het werk. Ze moet niet braaf worden en naar de achtergrond verdwijnen. Dat zou jammer zijn als dat doorzet, want waar blijft dan het seriegevoel, de binding met je hoofdpersonage die je als lezer met haar opbouwt?

Dus op naar het achtste deel met een weer meer heetgebakerde en prominent aanwezige Rani? We wachten het af. Hoe dan ook, ondanks de goedbedoelde genoemde punten, het was weer een overtuigend verhaal om te mogen lezen.