Keihard

Als er iets in dit verhaal opvalt, is het dat het rauw, grof en angstaanjagend is. Niet zozeer qua taalgebruik, daar is op een kleine uitzondering na niets mis mee, maar het scenario op zich. De wereld die Sharpe en Skaye hebben geschetst in dit verhaal had geen betere titel kunnen krijgen dan ´Meedogenloos´. In alle opzichten is het een vreselijke nachtmerrie. Op een enkel lichtpuntje na is het verhaal een aaneenschakeling van vernedering, spanning, misselijkmakende praktijken in een ongelooflijk realistische opzet. Dit verhaal zal ongetwijfeld ergens in de wereldse maatschappij werkelijk plaatsvinden en dat maakt het allemaal nóg wanstaltiger, vooral het feit dat het zich onder de radar afspeelt en er tegelijk zovelen van op de hoogte kunnen zijn, misselijkmakend.

De personages die hun intrede doen in het verhaal, hebben allemaal hun eigen unieke rol, hoe klein ook. Aan sommige personen heb je acuut een hekel, krijg je zelfs een vieze smaak van in je mond. Op die momenten kwam weleens de gedachte naar voren dat het net wat té veel van het goede was maar achteraf paste dat dan wel weer in het geheel van de praktijken die zich afspelen. Sommige scènes waren gevoelsmatig ook wat te ver doorgetrokken, net wat te dramatisch. Maar ook daarvoor geldt dat het wel past in het verhaal. Het zal een kwestie van smaak zijn. Soms is het te gedetailleerd beschrijven van zaken niet nodig en kan de fantasie van de lezer de rest wel aanvullen.

De opbouw van het verhaal staat bol van spanning. Het begrijpelijke gebrek aan vertrouwen vanuit de personages, de beangstigende scènes en het feit dat een organisatie in deze ´sector´ zo moeiteloos kan opereren beangstigt iedere ouder. Ook al zijn sommige zaken wellicht wat dik aangezet, de basis van het verhaal is misselijkmakend, een nachtmerrie voor iedere ouder. De korte hoofdstukken lezen snel. Omdat ze telkens vanuit een ander perspectief zijn geschreven geeft het nog wat extra snelheid omdat je wilt weten hoe het verder gaat. Deze manier van schrijven heeft als groot voordeel dat je blijft lezen. Het was mij al snel duidelijk wat de drie verhalen met elkaar te maken hebben. Op pagina 128 wist ik al hoe het zat met de organisatie. Toch was dat niet erg want de manier waarop de auteurs naar de plot toewerken is heel knap gedaan. De combinatie van deze twee auteurs kun je dan ook als zeer geslaagd bestempelen. Al moet er gezegd worden dat bepaalde uitdrukkingen toch echt wel typerend zijn voor Skaye. Dat is geen minpunt, eerder een stukje herkenning.

De kinderen zijn kwetsbaar en hun beleving is conform leeftijd geloofwaardig neergezet. De gedrevenheid van Tim, het karakter van Graham, die twee zijn haast voelbaar en hebben veel indruk gemaakt. Je snapt hun drijfveer zo goed. Buiten kijf staat dat de grote rollen voor de meisjes indrukwekkend en vooral afschuwelijk zijn. Conclusie is dat je je snel inleeft in het verhaal. Het boek bevat alle elementen die een thriller verlangt. Zoals gezegd zal de manier waarop het is neergezet, het rauwe, grove en wanstaltige gedrag per lezer verschillend in smaak vallen. Ondanks dat de gewelddadige scènes functioneel zijn voor het verhaal en de nadruk leggen op met wat voor soort monsters je te maken hebt, had dat, voor mij persoonlijk, wat minder gemogen.
‘Meedogenloos’ is een keiharde, nietsontziende thriller geworden. De auteurs hebben een geloofwaardig scenario neergezet met soms net wat te veel details. De schrijfstijl is vlot en laagdrempelig en zal daardoor bij veel lezers goed vallen.

Alles bij elkaar genomen kom ik tot een waardering die wat toelichting kan gebruiken. Qua schrijfstijl en spanning krijgt het boek 4 dikke sterren, daar zit het erg goed. De geloofwaardigheid m.b.t. de sfeerschetsen en actiescènes krijgen 3 sterren en dat komt puur omdat het soms nét wat te dik is aangezet en de lezer weinig ruimte tot eigen invulling krijgt. De spanning compenseert dat gelukkig dan wel enigszins maar het tast de geloofwaardigheid wat aan. Gemiddeld scoort ‘Meedogenloos’ dan ook 3,5 ster.