Heerlijk!

In dit achtste deel met D.D. Warren in de hoofdrol krijgt de inspecteur te maken een wel heel merkwaardig slachtoffer. Flora Dane wordt aangetroffen op een plaats delict, beangstigend rustig en ogenschijnlijk onbewogen. D.D. kan het dan ook niet rijmen met wat ze op de P.D. onder ogen krijgt. Het staat volledig haaks op Flora maar de feiten liegen niet. Of vergist ze zich daarin en mist ze iets? Haar intuïtie zegt dat er iets bijzonders met Flora aan de hand is en zoals meestal het geval is zit D.D. in de goede richting. Wanneer FBI-slachtofferspecialist Samuel Keynes ten tonele verschijnt weet ze het zeker, iets klopt er niet. Het slachtoffer van Flora kan in ieder geval niets vertellen, zoveel is wel zeker.


D.D. Warren is in ‘Vind haar’ nog steeds niet de oude. Vanwege een onfortuinlijke gebeurtenis in het recente verleden kan ze haar oude functie nog steeds niet uitoefenen en is ze aangewezen als toezichthouder, iets wat haar niet zint en waar ze ook maar moeilijk aan kan wennen. Deze functie vereist van haar dat ze minder actief is en vertrouwt op haar team dat zij het zwaardere deel van het recherchewerk doen. D.D. is een controlefreak en zeer begaan met haar werk, gepassioneerd zelfs en dat is niet altijd even gemakkelijk voor haar omgeving. Ze denkt en handelt snel, je zou haar zelfs ook impulsief kunnen noemen. Dat is ook precies de charme van D.D., en dat verveelt niet, ook nu niet.

We krijgen in dit deel van haar privéleven niet veel mee. Het zijn vooral het onderzoek en Flora die met het grootste deel van het verhaal aan de haal gaan. Er is namelijk heel veel aan de hand, het is complex en met vlagen ook beklemmend. De geschiedenis van Flora liegt er niet om en de manier waarop Gardner dat uiteenzet is wederom geweldig. De rode draad door het verhaal is heel actueel en doordat de perspectieven elkaar snel afwisselen is de spanning goed vertegenwoordigd. De cursieve hoofdstukken zijn intimiderend, kleinerend en bizar. Op het onmenselijke af zelfs.


“ Wat wil je?” vroeg hij. Ik fronste. Zijn vraag bracht me in de war.
Ik wist niet wat ik wilde. De afgelopen weken was mij geleerd
niemand te zijn en niets te willen. Dat was mijn taak.
En nu……ik vond het doodeng.”

Doordat Flora maar een persoon vertrouwt bemoeilijkt dat het werk van D.D. Ze wordt daardoor min of meer gedwongen samen te werken met diegene en dat is precies waar D.D. geen ster in is. Maar ook die vertrouwenspersoon weet maar zoveel als Flora wil loslaten. Het beeld ontstaat dat Flora er een eigen plan op nahoudt maar niemand weet precies wat. Hebben ze nou met een slachtoffer of een vergelder te maken? De cursieve passages geven mondjesmaat informatie vrij, ook al ben je bijna op het einde, Gardner laat niet los hoe het precies zit. De verrassing is uiteindelijk dan ook groot. Dit is psychologie op z’n best!


“In de belevingswereld van rechercheurs rust er maar één echte
vloek op de maatschappij en dat is niet de meestercrimineel.
Meestercriminelen kwam je maar eens in de zoveel tijd tegen.
Nee, de vloek die op de wereld rust, is de pers.”

Bovenstaande quote geeft heel goed weer waar de druk in dit verhaal vandaan komt. De rol van de media is maar weer eens heel duidelijk. Die kan een zaak maken maar ook breken. D.D. heeft daar ontzettend veel moeite mee en kan daar heel onvoorspelbaar op reageren. Dat maakt haar als persoon ook zo interessant. Ze is een hoofdpersonage dat erop gebrand is haar zaken op te lossen, zelfs wanneer dat ten koste gaat van zichzelf en haar team. Ze is een rechercheur in hart en nieren. Wat dan vervolgens ook heel interessant is aan dit verhaal en datgene waar D.D. nu mee moet werken, is de psychologische uitleg over de relatie tussen ontvoerder en slachtoffer. Het Stockholmsyndroom is bekend maar ‘trauma bonding’, waar ze in dit verhaal mee te maken hebben, is minstens zo schokkend en intrigerend. De psychologische spanningsboog is een continue factor in ‘Vind haar’. Buiten het feit dat het gewoon weer een goed verhaal is, lekker geschreven, interessante personages en dito dialogen, is haar opbouw echt indrukwekkend (met complimenten aan de vertaling!) Sommige stukken uit de tekst zijn dan ook erg veelzeggend, Gardner is daar echt heel sterk in en onderscheidt zich van vele schrijfcollega’s die deze verhaalformule hanteren.


“Zoals Flora kan beamen is redding niet het einde
van een marteling, maar het begin van een
heel ander soort kwelling.”

‘Vind haar’ bevat alle elementen voor een paar uur spannend en aannemelijk rechercheren. Het is met vlagen beklemmend, angstaanjagend en onheilspellend. Vanaf de akelige proloog tot aan het laatste stukje blijf je gefascineerd lezen. Je blijft als lezer lang in het ongewisse als het aankomt op de exacte motivatie en de drijfveer van de betrokkenen. ‘Niet alles is wat het lijkt’ gaat nu wel heel sterk op. En wat leest dat lekker! Tot nu toe zijn alle acht delen van hoog niveau, zowel qua inhoud als geloofwaardigheid. Voor mij hoort Lisa Gardner echt bij de top van de psychologische thrillerschrijvers. Laat het volgende deel dan ook maar komen, ik blijf ze lezen.

4 dikke sterren!