Lezersrecensie
Kind van ongeveer 10 jaar (uitgave 1967)
Nog geen enkele recensie van een uitgave van Jan Hanlo in Hebban... Het is nu september 2023 wanneer ik dit boekje onder ogen heb. Ik lees de uitgave van 1967 door uitgever Querido. Met een foto van het kinderhoofdje op de kaft. Een zwart/wit-foto. Twee zwarte kraaloogjes kijken je indringend aan. Zie ik oorbelletjes. Ik weet niet of ik een klein jongetje of een klein meisje zie.
Het boekje heeft een 40-tal korte vertelseltjes verzameld in dit 104 bladzijden tellende boekje.
Er is veel aandacht voor kleine kinderen in dit boekje. Soms verholen, soms recht toe echt aan. En met kleine bedoel ik dan kinderen van rond de 10 jaar qua leeftijd. Beschreven worden kleine kinderen en hun positie in de wereld c.q. hun kijk op de wereld. Ze lijken enige fascinatie bij Hanlo teweeg te hebben gebracht. De gedachte aan te maken te hebben met pedofilie ligt op de loer. Hij lijkt een beetje als op een voyeur.
Als ik het boekje weg leg denk ik dat Hanlos' min of meer filosofische vertelsels in in de zestiger jaren van de vorige eeuw interessante standpunten zou kunnen opleveren afgezet tegen de meetlat van de actuele woke-discussies in het voor mij actuele Nederland van het jaar 2023.
Hoe ver gaat de plus in de lhbtqia+ identiteit en tolerantie bijvoorbeeld als het gaat pedofilie? Immers ten aanzien van die identiteit gaat het immers wat je sekse, seksuele oriëntatie of genderidentiteit ook is, om hoe je daar zelf naar kijkt en hoe jij je daarover voelt. Waar ligt de grens tussen respect voor identiteit en bijvoorbeeld perversiteit?
In het laatste vertelsel van het boekje gaat Hanlo in op Jazzmuziek, met name New Orleans Jazz (1910-1920). In dat stukje neemt hij een standpunt in over zwarte New Orleans Jazz enerzijds en witte New Orleans Jazz anderzijds. In zijn beleving maakten bepaalde muzikanten en mensen uit de jazz-scene (terecht of niet) een kwalitatief onderscheid tussen het een of het ander. Jan Hanlo vond degene die vasthielden aan de eerste stroming conservatief, de ogen sluitend voor het feit dat er steeds iets nieuws zal verschijnen.
In zijn betoog gebruikt hij geregeld het N-woord. Het n-woord dat in de huidige woke-cultuur not done meer is. Ikzelf heb natuurlijk ook zo mijn gedachten laten gaan over die actuele trend. Hanlo gebruikt het n-woord in mijn ogen respectvol. Zodat bij mij persoonlijk er geen enkel vervelend gevoel op komt. Maar is dat bij iemand uit 2023 zwart is ook zo?
Voor mijzelf is dat de kern waar het om draait bij deze dingen. Maar aan de andere kant denk ik dat het bepaald niet vooruitstrevend is nieuwe taboes te creëren. De Nederlandse canon is doorspekt geweest van taboes waar we ons heel moeilijk van verlost hebben. Ik heb er geen behoefte aan dan in ons complexe leven onnodige taboes bij te creëren. Als er door mij respect gegeven wordt moet dat door de ander gevoeld worden lijkt me zo. En als er door mij respect ontvangen wordt is dat voor mij voldoende.
Jan Hanlo schuwde de controverse in ieder geval niet. Hij garneert zijn belangrijke thema 's in randvertelsels en een ietwat afstandelijke, steriele schrijfstijl. En vergeet ook niet dat zijn tijd werd bepaald door zeer conservatieve opinies van Hilterman, de uitzendingen van behoudende omroepen zoals AVRO en TROS en de Christelijke politiek van de KVP. Voorwaar geen gemakkelijk harnas waar binnen je je kon bewegen.
Het boekje heeft een 40-tal korte vertelseltjes verzameld in dit 104 bladzijden tellende boekje.
Er is veel aandacht voor kleine kinderen in dit boekje. Soms verholen, soms recht toe echt aan. En met kleine bedoel ik dan kinderen van rond de 10 jaar qua leeftijd. Beschreven worden kleine kinderen en hun positie in de wereld c.q. hun kijk op de wereld. Ze lijken enige fascinatie bij Hanlo teweeg te hebben gebracht. De gedachte aan te maken te hebben met pedofilie ligt op de loer. Hij lijkt een beetje als op een voyeur.
Als ik het boekje weg leg denk ik dat Hanlos' min of meer filosofische vertelsels in in de zestiger jaren van de vorige eeuw interessante standpunten zou kunnen opleveren afgezet tegen de meetlat van de actuele woke-discussies in het voor mij actuele Nederland van het jaar 2023.
Hoe ver gaat de plus in de lhbtqia+ identiteit en tolerantie bijvoorbeeld als het gaat pedofilie? Immers ten aanzien van die identiteit gaat het immers wat je sekse, seksuele oriëntatie of genderidentiteit ook is, om hoe je daar zelf naar kijkt en hoe jij je daarover voelt. Waar ligt de grens tussen respect voor identiteit en bijvoorbeeld perversiteit?
In het laatste vertelsel van het boekje gaat Hanlo in op Jazzmuziek, met name New Orleans Jazz (1910-1920). In dat stukje neemt hij een standpunt in over zwarte New Orleans Jazz enerzijds en witte New Orleans Jazz anderzijds. In zijn beleving maakten bepaalde muzikanten en mensen uit de jazz-scene (terecht of niet) een kwalitatief onderscheid tussen het een of het ander. Jan Hanlo vond degene die vasthielden aan de eerste stroming conservatief, de ogen sluitend voor het feit dat er steeds iets nieuws zal verschijnen.
In zijn betoog gebruikt hij geregeld het N-woord. Het n-woord dat in de huidige woke-cultuur not done meer is. Ikzelf heb natuurlijk ook zo mijn gedachten laten gaan over die actuele trend. Hanlo gebruikt het n-woord in mijn ogen respectvol. Zodat bij mij persoonlijk er geen enkel vervelend gevoel op komt. Maar is dat bij iemand uit 2023 zwart is ook zo?
Voor mijzelf is dat de kern waar het om draait bij deze dingen. Maar aan de andere kant denk ik dat het bepaald niet vooruitstrevend is nieuwe taboes te creëren. De Nederlandse canon is doorspekt geweest van taboes waar we ons heel moeilijk van verlost hebben. Ik heb er geen behoefte aan dan in ons complexe leven onnodige taboes bij te creëren. Als er door mij respect gegeven wordt moet dat door de ander gevoeld worden lijkt me zo. En als er door mij respect ontvangen wordt is dat voor mij voldoende.
Jan Hanlo schuwde de controverse in ieder geval niet. Hij garneert zijn belangrijke thema 's in randvertelsels en een ietwat afstandelijke, steriele schrijfstijl. En vergeet ook niet dat zijn tijd werd bepaald door zeer conservatieve opinies van Hilterman, de uitzendingen van behoudende omroepen zoals AVRO en TROS en de Christelijke politiek van de KVP. Voorwaar geen gemakkelijk harnas waar binnen je je kon bewegen.
1
Reageer op deze recensie
