Brunhilde Pomsel vond zichzelf niet opnieuw uit

Kern van dit boek zijn de belevenissen van Brunhilde Pomsel, ook wel Pomseline genaamd, als secretaresse van Goebbels, minister van Propaganda, en na de dood van Hitler precies één dag Rijkskanselier . In dit machtscentrum heeft Pomsel drie jaar gewerkt, en het hoofdkwartier van Goebbels stond bijna letterlijk op de bunker van Hitler.
Pomsel vertelt hoe zij na enkele andere 'baantjes' uiteindelijk bij Goebbels ging werken, 'omdat ik zo goed steno kon'. Ze schetst een beeld van het dagelijks leven in de laatste oorlogsjaren in Berlijn, en hoe zij zich daarin heeft kunnen handhaven. Dat deed ze onder meer door zich afzijdig te houden van welke politieke opvatting dan ook, en door een soort willoze gehoorzaamheid. Achteraf, ze werd 106 jaar oud en overleed in 2017, noemt ze zichzelf bij herhaling 'dom', en niet geïnformeerd. Kennelijk kreeg ze, volgens eigen zeggen, weinig mee van de inhoud van de oorlog op alle fronten en de ondergang van het derde rijk, inclusief de holocaust. De redakteur van het boek stelt hier terecht kritische vragen bij, en analyseert wat haar houding betekent tegen het licht van de hedendaagse geschiedenis, de opkomst van extreem rechts, de oorlogen in het midden-oosten en het onvermogen van de Europese staten om op humanitaire wijze met het vluchtelingenvraagstuk om te gaan. Dat zijn pijnlijke vraagstukken waarvan het belang door het verhaal van Pomsel in een schril daglicht worden gezet. Het is een pijnlijke vraag, of wij nu anders doen, dan wat zij toen deed.
Om deze reden vind ik dit boek meer dan de moeite waard om te lezen, het is een spiegel waarin wij eigenlijk liever niet kijken. De redakteur/journalist, die dit boek gemaakt heeft, gebaseerd op de documentaire die over Brunhilde Pomsel werd gemaakt verdient alle lof omdat hij ons zo een inkijk geeft in de betekenis van een massa, die niets weet of zegt van niets te weten.