Zon, zee en drugs.

Tijdens het lezen van WINTERZON, geschreven door Linda van Rijn, neemt zij je in gedachten mee op vakantie naar Curaçao, waar een heerlijke verblijf op je wacht. Dat leek ook weggelegd voor Amber en haar familie.
De ouders van Amber, Herman en Ineke van Heesch, wilden daar het 40-jarige huwelijksfeest vieren, met de kinderen en kleinkinderen. Het pakt echter anders uit, wanneer Amber met haar schoonzus Sophie naar een dansfeest gaan. Beiden geven zich daar over aan drank en de muziek. Zij hebben plezier. Sophie danst met een enorme, bijna massieve Antiliaan en geniet van de aandacht die zij van hem krijgt. Twee andere Antilianen kijken op een afstandje schichtig toe en maken op Amber een vreemde indruk. Als het ondertussen drie uur in de nacht is geworden, stelt Amber aan Sophie voor om naar huis te gaan. Sophie voelt daar niets voor. Amber besluit dan maar alleen naar het resort te gaan. Maar is dat wel een goed plan? Misselijk van de drank valt Amber uiteindelijk toch op de bank in slaap. Met een schok en nog steeds misselijk wordt zij de volgende morgen wakker. Al gauw blijkt dat Sophie niet thuis gekomen is. Met een kloppend hart gaat Amber terug naar de strandtent waar zij hebben gedanst. In eerste instantie vindt Amber niets. Doch even later treft zij Sophie slapend op een strandbed aan. Sophie wordt na aanroepen door Amber wakker. Sophie, die zich nauwelijks iets kan herinneren over de afgelopen nacht, merkt dat haar tas verdwenen is. Gelukkig heeft zij haar portemonnee wel bij zich. Zij besluiten om samen naar het resort te gaan en daar te doen voorkomen alsof zij nu pas vanaf het feest thuis komen. Kort daarop leest Amber een bericht dat een man, genaamd Franklin, dood is aangetroffen. Franklin wordt in het bericht aangemerkt als drugscrimineel. Amber schrikt. Zij vermoedt dat Franklin de Arubaan is waarmee haar schoonzus nagenoeg de hele avond en nacht heeft gedanst. Al gauw zal blijken dat Sophie zich daarmee in de nesten heeft gewerkt. Niet voor niets wordt Franklin als een drugscrimineel aangemerkt. Sophie krijgt een telefoontje van een onbekend persoon met de vraag waar de tas is. In eerste instantie zegt zij daarvan niets te weten. Maar langzaam komen herinneringen over de verdwenen tas bij haar terug. Onder andere herinnert zij zich de tas in handen te hebben gehad en gezien te hebben dat daar zakjes wit poeder in zaten. Om gedoe te voorkomen heeft zij de tas over een schutting gegooid. Amber en Sophie besluiten de onbekende beller te informeren waar Sophie de tas heeft achtergelaten. Zij hopen dat zij daardoor niet meer lastig worden gevallen. Het lijkt erop dat dit ook niet meer gebeurt.

Het verhaal is, zoals je van Linda van Rijn, kan verwachten vlot geschreven. Echter niet super spannend. Halverwege zelfs wat langdradig. Maar de nieuwsgierige lezer zal de pagina's toch snel omslaan om verrast te worden met een onverwacht slot.