'Time'

‘Cirkel der dagen’ – Ken Follett

Ken Follett was journalist totdat hij doorbrak met Door het oog van de naald, dat werd verfilmd met Donald Sutherland in de hoofdrol. Na die succesvolle start bleek al snel dat Follett geen eendagsvlieg is. Ieder boek bleek een bestseller. De Century-trilogie en de Kingsbridge-reeks zijn hier voorbeelden van. Het boek Nooit, over de strijd tussen twee wereldmachten, was van uitzonderlijke kwaliteit, net als Countdown, een thriller over raketlanceringen en spionage. De gemene deler in zijn omvangrijke oeuvre zit hem in de dikte van zijn boeken en in de vaardigheid van Follett om je waar en wanneer dan ook mee te nemen naar een setting waarin je je direct thuis voelt.

Heb je moeite om veel details te absorberen over de locatie waar een verhaal zich afspeelt, of heb je moeite om de namen van een hele groep individuen aan de talrijke personages te hangen die het verhaal kleur geven, dan is Ken Follett de ideale trainer. Hij schetst geen landschap, hij creëert het gedetailleerd alsof je kijkt naar een schilderij van Bob Ross. Met ieder woord kleurt hij de setting in, waar alle personages zich begeven en waarin zij zich bewegen.

Er zijn vijftig, misschien wel honderd personages die een grote rol spelen in dit verhaal. De meesten volg je van jonge leeftijd totdat ze oud worden of al zijn. En dit gaat zo gemakkelijk. Het is niet te bevatten dat hij je aan de hand meeneemt waarna je met iedereen kennis maakt en contact legt. De sterk wisselende karaktereigenschappen van die personages voelen als een jas die lekker zit. Bij ieder personage afzonderlijk. Hij schenkt ze roepnamen als Joia, Seft, Bez, Ani en Olin, die ongebruikelijk zijn en daardoor helpen in het duiden van wie wie is.

Het taalgebruik, de woordkeuze, het dialect, de intonatie en het non-verbale deel in het voeren van dialogen zijn zo passend vormgegeven, voor ieder afzonderlijk persoon, dat je niet beter weet dan dat dit het echte leven is. Je maakt na twintig pagina’s deel uit van de door Follett zo zorgvuldig geschapen wereld.

Het verhaal laat zich niet eenvoudig vertellen. Daarvoor gebeurt er gewoonweg te veel in de bijna 600 pagina’s die het boek telt. Cirkel der dagen gaat in hoofdlijnen over de onderlinge strijd tussen vier grote groepen inwoners van het gebied in het Verenigd Koninkrijk waar Stonehenge al eeuwen zijn mythische uitstraling heeft. Er zijn priesteressen die aan de hand van een vroege versie van het monument de bevolking leren over de kracht van het tellen van de dagen, maanden en seizoenen. Daarnaast zijn er drie groepen bewoners van de bossen, de graslanden en de akkers die het landschap vormen. De boeren gaan over de akkers, de hoeders met hun vee over de graslanden en de boslanders zijn de eigenaren van het bos.

Tot zover is er nog niets aan de hand en leer je aan de hand van deze verdeling veel personages beter kennen. Maar mensen zijn mensen en vinden per definitie dat het gras altijd groener is aan de overkant. Dit is de bron van de ontsteking die uiteindelijk ziekmakend is voor alle vier de groepen bewoners. En zelfs dodelijk. Daar waar je in het begin nog toeschouwer bent bij een spelletje Kolonisten van Catan, ben je door deze ontwikkelingen ineens getuige van het feit dat de speltegels en spelregels zijn ingewisseld voor het speelbord van een genadeloos en nietsontziend potje Risk.

Vanaf dat moment kun je niet anders dan machteloos toekijken hoe de ene na de andere inwoner zijn toekomst in duigen ziet vallen. Ieder motief in de beweegredenen van het individu of een groep mensen is legitiem. Toch voel je je steeds minder thuis in de wereld waarin je eerder nog zo thuis was. Door alle slachtoffers, door alle vernieling en vernietiging. Steeds minder personages komen ongeschonden uit de strijd. Het doet iets met de sfeer waarmee je alles zult ervaren. Aan het einde ben je simpelweg blij dat je kunt terugkeren naar je eigen wereld, 4500 jaar later.

Niet dat het hier, na al die jaren, veel stabieler en rustiger is geworden. Verre van.

⭐️⭐️⭐️⭐️ Met Cirkel der dagen van Ken Follett verplaats je je in no-time 4500 jaren terug in de tijd. Om te bemerken dat de bewoners van Groot-Brittanië, die woonden in de omgeving van Stonehenge, zich niet zo anders gedroegen op deze aardkloot als wij momenteel. Er was veel onderlinge strijd, veel intolerantie en een droogte die tot minder voedselvoorraden leidde. Het geloof was gebaseerd op de profetieën van de priesteressen die kennis hadden van de kalender en respect afdwongen met informatie over seizoenen, maanden en dagen van het jaar. De tijd heeft uiteindelijk al die jaren stilgestaan. Wat een prachtig verhaal. Wat een onderliggende boodschap.

Persoonlijke songtekst:
‘And you run and you run to catch up with the sun but it’s sinking
Racing around to come up behind you again
Sun is the same, in a relative way, but you’re older
Shorter of breath and one day closer to death
Every year is getting shorter, never seem to find the time
Plans that either come to naught, or half a page of scribbled lines
Hanging on in quiet desperation is the English way
The time is gone, the song is over, thought I’d something more to say’
(Pink Floyd – ‘Time’)

Peter
Boekencast

Genre: roman
Uitgeverij: Boekerij
ISBN: 9789049205898
Uitvoering: gebonden hardcover met losse papieren omslag
Aantal pagina’s: 562
Verschijningsdatum: september 2025

Hartelijke dank aan Boekerij het beschikbaar stellen van dit recensie-exemplaar, in ruil voor deze eerlijke recensie.