The Green Mile - zo de film, zo het boek

Normaal gesproken ben ik niet zo'n uitgesproken fan van het horror-genre, maar 'n paar toevalligheden in het verleden hebben ertoe geleid dat ik Stephen King heb "ontdekt", en tijdens de laatste vakantietrips zat er steevast een Stephen King in m'n uitgeselecteerde leesbaggage ...
... Omdat die net zo vlot lezen, een "page-turner" noemt men dat doorgaans.

De groene mijl (sommige vertaalde uitgaven tonen de Engelse titel van de film "The Green Mile") is dan nog 'n bijzondere in de King-reeks : het verhaal is oorspronkelijk niet opgevat als één dik boek, maar wel als een feuilleton, en is aanvankelijk in de USA ook zo verschenen in zes aparte delen (of aaneensluitende "kortverhalen" als ik het zo mag noemen). Later werden de verhalen gewoon in één boek uitgegeven, zonder dat de auteur een aanpassing aan de teksten had uitgevoerd, en zo ook zijn ze dan vertaald.
En ik moet zeggen, het heeft wel iets om een King in die stijl te lezen : elk verhaal start met 'n soort "reprise" van het vorige (zoals dat typisch in Amerikaanse feuilletons altijd gebeurt), en gaat dan voort naar het einde toe, met 'n "cliff-hanger" in afwachting van het volgende deel.

Waar zo nodig de film (met Tom Hanks) heel geslaagd was, het boek is minstens even goed of nog beter, en dat is te danken aan de vertelkunst van Stephen King. Alle elementen in de film zijn, voor zover ik me herinner, allemaal in het boek terug te vinden, scenarist en regisseur hebben duidelijk geprobeerd het boek onveranderd en quasi onverkort volledig te verfilmen.

De film werkt niet als 'n "spoiler" voor de lectuur van het boek : ook met voorkennis van de ontknoping blijft het boek even boeiend, en vlot uitgelezen.