Een magisch-realistisch boek over bewaren en vertellen van verhalen!

‘De laatste verhalenverteller’ van Donna Barba Higuera is een heel betoverende reis door de kracht van verhalen.

In het boek staat de dertienjarige Petra Peña centraal. Zij is de dochter van een plantkundige en een geoloog en uiteraard voorbestemd om ook wetenschapper te worden. Petra Peña is echter vastbesloten om net zoals haar Mexicaanse oma verhalenverstelster te worden. Omdat een komeet op de Aarde afstevent en deze totaal zal vernietigen, behoren haar ouders, broertje en zijzelf tot een select groepje uitverkorenen die met een ruimteschip naar de planeet Sagan mogen reizen.

Elke uitverkorene wordt ondergebracht in een ruimtetuig en voor vertrek in een slaapcabine gelegd waar bewegen onmogelijk is. Na bijna vierhonderd jaar zullen zij ontwaken op de nieuwe planeet. Ondertussen worden hun lichamen blijvend gemonitord en in het oog gehouden. Maar bij Petra gaat het van begin af aan mis, zij kan alles nog horen en ontdekt zo dat anderen de missie willen overnemen en dat er zeker geen plaats is voor verhalen. Ieders geheugen wordt gewist … met uitzondering van Petra die zich haar verblijf op de Aarde kan herinneren.

Wat een boek. Ik weet nog steeds niet waar ik het boek moet onderbrengen! Het is deels fictie en geen non-fictie. Ik durf het boek als magisch realisme te benoemen, omdat realistische voorstellingen in ongewone verbanden en omgevingen worden geplaatst. Het gegeven van het ontdekken van nieuwe of mogelijke levensvormen in de ruimte, ruimtereizen voor de happy few, spaceshuttles die lang in de ruimte kunnen blijven … zijn geen fictie meer maar brandend actueel en in volle ontwikkeling.

Het is een vrij emotioneel boek, want de hoofdfiguur blijft de liefde voor haar familie en haar cultuur hoog houden. Soms is het boek wel heel verrassend en heavy wanneer dood en opoffering uit het niets op de voorgrond treden.

De personages in het verhaal zijn levendig en diep genoeg uitgewerkt tot hun rol in het verhaal. Petra’s nieuwsgierigheid en vastberadenheid maken haar tot een boeiende hoofdpersoon en de dynamiek tussen de familieleden voelt authentiek en hartverwarmend aan. De auteur is erin geslaagd om de complexiteit van familie- en vriendenrelaties op een subtiele manier te beschrijven.

Maar het is bovenal een avontuurlijk boek waarin naast een ruimteverblijf ook verhalen een belangrijk gegeven blijken. Immers, Petra maakt haar droom als verhalenvertelster waar.

De auteur heeft een zeer meeslepende, doordringende en beeldende schrijfstijl. Heel kundig weet zij de complexe thema’s als familie, cultuur, identiteit, jeugdigheid, erfgoed, verhalen … heel toegankelijk te maken zonder afbreuk te doen aan de diepte van het verhaal.

Na het lezen van dit boek begrijp ik dat de auteur ons een verborgen boodschap wil meegeven: ons eigen erfgoed te omarmen en de kracht van verhalen te begrijpen tot de persoon (persoonlijkheid) van wie of wat we zijn.

Tijdens het lezen maakte ik de bedenking dat dit boek niet zou misstaan naast de werken van visionair Jules Verne.

‘De laatste verhalenverteller’ is meer dan een boek, het is een (levens)ervaring, want het nodigt lezers uit om te reflecteren op hun eigen familiegeschiedenis, om te luisteren naar de verhalen van hun voorouders en te begrijpen hoe deze verhalen de oorsprong van hun eigen identiteit vormen.

Deze ontroerende en meeslepende roman die niet alleen de jongere lezers zal bekoren, maar ook volwassenen zal aanspreken, waardeer ik heel erg graag met vijf sterren.

Meer leuke en interessante recensies zijn te lezen op www.indeboekenkast.com