Intriges aan het Canal Grande – Een meeslepende thriller in het hart van Venetië

Venetië: een stad van water en wonderen, van kunst en mysterie.
Een plek die op elke straathoek geschiedenis ademt, maar waar het ook niet moeilijk is om je te verliezen — letterlijk en figuurlijk.

In Een Venetiaans spel neemt auteur Philip Gwynne Jones zijn lezers mee naar deze fascinerende stad voor een verhaal dat zich afspeelt tussen oude palazzo’s, geheime kamers en intriges in de kunstwereld.

Wat deze roman mijns inziens heel aantrekkelijk maakt, is de mix van spanning, kunst en humor.
Philip Gwynne Jones is een Britse auteur die al jaren in Venetië woont en werkt. Dat voel je aan alles want hij weet als geen ander hoe hij de geur van oude stegen, het klotsen van water tegen verweerde gevels en de mysterieuze sfeer van historische paleizen moet vatten. Hij beschrijft de stad met liefde en oog voor detail: de zon die speelt op het water, de schaduwen in een steegje, de bedompte geur van een oud archief.

Zijn hoofdpersonage Nathan Sutherland is een wat onhandige, maar sympathieke Brit die als honorair consul een tamelijk kleurloos bestaan leidt en ongewild terechtkomt in een gevaarlijk web van kunstvervalsing, bedrog en machtsspelletjes.

Het resultaat is een sfeervolle, intelligente en bij momenten geestige thriller die ook prima werkt voor lezers die zelden thrillers lezen.

Hoofdpersonage Nathan Sutherland is allesbehalve een klassieke held. Hij is geen speurder, geen politieman, geen avonturier. Nee, hij is de Britse honorair consul in Venetië, een titel die veel chiquer klinkt dan de dagelijkse realiteit. Nathan helpt gestrande toeristen, helpt bij verloren paspoorten, ongelukjes met gondels en andere ongemakken. Zijn leven kabbelt rustig voort, begeleid door een dagelijkse espresso, tot er iets onverwachts gebeurt: een onbekende biedt hem een flinke som geld aan om een pakketje voor hem te bewaren.
Dat pakketje blijkt al snel een explosieve inhoud te hebben: een middeleeuws gebedenboek dat mogelijk ooit is geïllustreerd door de beroemde schilder Giovanni Bellini. Als dat waar is, is het boek miljoenen waard. Maar klopt het wel? Is het kunst of bedrog? En waarom komt juist Nathan een man zonder connecties in de kunstwereld midden in dit mysterie terecht?
Vanaf dat moment ontspint zich een verhaal vol vragen, halve antwoorden, geheimen en gevaar. Nathan belandt ongewild in een spel dat gespeeld wordt door twee mysterieuze broers, Domenico en Arcangelo Moro, die vanuit hun imposante palazzo aan het Canal Grande de touwtjes in handen lijken te hebben. Wat hun plannen precies zijn, blijft lange tijd onduidelijk, maar wat wel duidelijk is: Nathan heeft geen idee waar hij precies in verzeild is geraakt.

De schrijfstijl van de auteur is helder, vlot en nooit hoogdravend. Hij heeft een prettige, licht ironische toon en weet je als lezer direct mee te nemen. Nathan is een herkenbaar personage: een gewone man die probeert het juiste te doen, maar vaak stuntelt en twijfelt aan zijn eigen kunnen. Maar net daardoor is hij zo sympathiek en leef je met hem mee, niet alleen omdat je wil weten hoe het afloopt, maar vooral omdat hij echt aanvoelt.

De vraag of het gebedenboek echt is of een vervalsing, vormt de centrale spanningslijn in het boek.
Maar daaronder speelt nog een diepere laag: wat maakt iets eigenlijk waardevol? Is het de ouderdom, de maker, de geschiedenis? Of de emotie die het oproept?
Philip Gwynne Jones laat deze vragen los in het hoofd van Nathan en in dat van de lezer, zonder een eenduidig antwoord te geven. Dat maakt het boek dan ook interessanter dan een gewone detective.
Maar er is meer, de broers Moro zijn gelaagde en geduchte tegenstanders: charmant, berekenend en ook gevaarlijk. De auteur weet hun invloed voelbaar te maken zonder ze echter te overdrijven. Net als in de echte wereld zijn het niet de schurken met pistolen, maar die met connecties die het meeste schade (kunnen) aanrichten.

En toch is 'Een Venetiaans spel' nooit loodzwaar, integendeel: de humor, de sprankelende dialogen en de kleine absurditeiten houden het luchtig. Nathan blijft steeds zichzelf, hoe verwarrend of bedreigend de situatie ook wordt.

Voor wie eerder al genoot van auteurs als Donna Leon of Andrea Camilleri, voelt dit boek meteen vertrouwd aan, maar wie minder thuis is in het genre, zal zich toch moeiteloos laten meevoeren.
Je hoeft immers niets van kunstgeschiedenis te weten, noch een passie voor thrillers te hebben, om van dit boek te kunnen genieten.
Het is een verhaal dat je laat meereizen naar een sublieme stad vol charme, naar een gelaagd mysterie en naar een personage dat dichterbij komt dan je misschien wel verwacht.

‘Een Venetiaans spel’ is een elegante literaire thriller met een hart. Spannend zonder bloederig te zijn, intelligent zonder echt pretentieus te worden en vooral: heerlijk Venetiaans.
Het boek dat leest als een wandeling door de stad : soms verdwaal je, soms sta je oog in oog met iets onverwachts, maar altijd kijk je je ogen uit.
Aan het eind blijf je zeker nog even staan, verlangend naar een volgend verhaal, want Nathan Sutherland is een gids die je, net als ik, met plezier opnieuw wil volgen.

Ik waardeer dit boek graag met vier sterren.

Dank aan Uitgeverij HCM voor het recensie-exemplaar.