Het meisje dat er niet mocht zijn

In het meisje dat er niet mocht zijn worden we meegenomen naar twee tijden.

We gaan naar 1961 waarin Ditte samen met een klasgenoot iemand moet interviewen over de Tweede Wereldoorlog. Ditte wil graag haar moeder interviewen om meer te weten te komen ook over haar oom die gesneuveld is in de oorlog.

In terugblikken keren we met Nora, de moeder van Ditte, terug naar 1943. Door het verhaal wat zich daar afspeelt snap je hoe de moeder van Ditte geworden is zoals ze nu is, gesloten.

Wauw. Wilma Geldof weet me hier toch even een verhaal neer te zetten. Vanaf de eerste bladzijde weet ze me met haar fijne schrijfstijl in het verhaal te trekken. Ze weet alles gedetailleerd neer te zetten en hierdoor kan ik me ook een goed beeld maken van de gebeurtenis. Wat ik nog knapper vind is dat ik zelfs soms een raar buikgevoel kreeg wanneer ik bij bepaalde passages was. Ze wist me in de emoties mee te nemen en daarvoor kan ik alleen maar zeggen chapeau!

Ditte maakt in dit verhaal een reis mee naar het denken dat ze een Jood is tot erachter komen hoe het nu eigenlijk in elkaar steekt. En ook deze reis wet de auteur met zoveel emoties neer te zetten dat het bij de lezer binnenkomt.

We lezen ook hoe de vriendschap tussen Ditte en haar klasgenoot Rivka wendingen krijgt. En ook de moeder van Rivka komt aan bod met mooie en lieve woorden naar beide meisjes.
De thuissituatie van Ditte wordt ook in beeld gebracht. Zo heeft zij nog een broertje Abeltje en wonen ze bij hun moeder en de vader van haar broertje. Deze stiefvader is niet bepaald een warm persoon en dit sijpelt door de passages heen waar hij in voorkomt.

Wanneer ik dan het boek dichtsla merk ik dat ik het verhaal even moet laten bezinken. Het heeft me weten mee te slepen en me weten te raken. Dit boek moet gelezen worden!