Geen man zal ooit een groot man zijn als hij niet ook een vrouw durft te zijn

In het laatste hoofdstuk is het woord daadwerkelijk aan een vrouw, aan Timandra. Alkibiades is gedood, laf vermoord met pijlen, in het Phrygische (Perzische, in wat nu Turkije is) dorp waarin hij wachtte om toegelaten te worden door de Grote Koning. Hij had een plan om Athene te redden uit de klauwen van de Spartanen, van de Dertig die een terreurbewind voerden over de stad.

In de hoofdstukken daarvoor legt hij verantwoording af over zijn leven. Het duurde even voordat ik gegrepen was door het boek. Ik vond het te megalomaan eerst, te schaamteloos erudiet en geschreven in een al te zwierig-literaire stijl, met nadrukkelijk lange zinsconstructies van kwinkelerend-poëtische woorden. Maar dat is Pfeijffer. Pfeijffer is gul. Pfeijffer geeft. Aan ons lezers om te nemen. Toen ik zover was, dronk ik woord voor woord en proefde ik de grote waarde van een tijdloos meesterwerk. Wat democratie is, hoe makkelijk democratie kan ontaarden in zijn tegendeel, hoe onschatbaar waardevol democratie is (want alleen in een democratie kun je vrij zijn) en juist daardoor zo kwetsbaar, hoe gevaarlijk democratie ook kan zijn, daarover gaat Alkibiades. En nog over heel veel meer maar vooral daarover.
En dan moet ik het laatste hoofdstuk nog uitlezen. Geschreven met de stem van een vrouw, want geen man zal groot zijn als hij niet ook een vrouw durft te zijn.

PS Het laatste hoofdstuk las ik nu ook. Een waardige epiloog. Gevolgd door nog bijna 200 pagina's verantwoording, namen- en literatuurlijst. Hoe krijgt een mens het georganiseerd. Wat een soevereine beheersing van zijn onderwerp. Wat heeft deze man ons veel waardevols te vertellen.