Meer dan 5,3 miljoen beoordelingen en recensies Organiseer de boeken die je wilt lezen of gelezen hebt Het laatste boekennieuws Word gratis lid
×
Lezersrecensie

Ontroerend...

Riejanne Zwiers 14 maart 2020



Cathy woont samen met haar zoon (Adrian) en twee dochters (Paula en Lucy). Lucy is als pleegdochter bij Cathy komen wonen en uiteindelijk door haar geadopteerd.  Het verhaal begint met het telefoontje dat er weer een pleegkind is voor Cathy. Melody, een achtjarig meisje, dat onder schrijnende omstandigheden met haar moeder woont. Vanaf het moment dat Melody bij Cathy in huis is, is ze alleen maar bezig met zorgen maken over haar moeder Amanda. Daarnaast vindt ze de kat die Cathy in huis heeft smerig, omdat ze van haar moeder geleerd heeft dat die altijd vlooien hebben.  Dat het meisje zelf ernstig verwaarloost bij Cathy aan kwam had ze niet door. 

Al snel voelt Melody zich op haar gemak bij Cathy thuis. Het contact met Amanda wordt gelijk voor drie keer in de week ingepland en Melody zal haar ontmoeten in het omgangshuis. Al bij de eerste ontmoeting tussen Melody en Amanda, had ik enorm met Amanda te doen. Daarnaast had ik heel snel een vermoeden wat er met Amanda aan de hand was.

Melody is duidelijk geparentificeerd. De zorgen om haar moeder zijn voelbaar en ik kan me zo goed voorstellen hoe machteloos je bent als klein meisje, omdat niemand echt door lijkt te hebben wat er met haar moeder aan de hand is. Melody weet het, maar kan er geen woorden aangeven. Wel stuurt ze er bij Cathy steeds op aan om eten voor Amanda mee te nemen tijdens de bezoekjes.

Dan is daar de afspraak in het omgangshuis waarbij Amanda niet op komt dagen. De paniek is groot bij Melody en haar zorgen zijn niet ongegrond. Uiteindelijk komt het telefoontje dat Amanda opgenomen is in het ziekenhuis. De voogd besluit dat Melody pas bij haar moeder op bezoek mag, als er een duidelijke diagnose is. Wat heb ik met Melody te doen als ze dat te horen krijgt. Wetende waar je moeder is, maar je mag haar niet opzoeken. Hoewel het Melody rust geeft dat haar moeder goed verzorgd wordt in het ziekenhuis, wordt het verlangen naar haar steeds groter.

Als dan eindelijk het telefoontje komt dat Melody Amanda mag bezoeken is ze dolblij. Alles staat in het teken van dat bezoek, wat helaas op het laatste moment weer afgebeld wordt De teleurstelling is voelbaar, maar wat is Melody veerkrachtig. Cathy doet er alles aan om Melody zo goed mogelijk te begeleiden en vooral af te leiden. Dan zorgt moeder natuur voor een ontroerend momentje. 

Het heeft gesneeuwd en Melody verteld Cathy hoe haar moeder vroeger een sneeuwengel maakte. Cathy leert Melody hoe ze een sneeuwengel moet maken en dat moment komt echt bij me binnen. Moeder en dochter zover uit elkaar, maar door deze sneeuwengel meer verbonden dan ooit. 

Eindelijk is daar dan het lang verwachte bezoekje. Amanda is inmiddels verplaatst naar een verzorgingstehuis en op het moment dat ze binnen komen en Melody Amanda knuffelt zegt Amanda iets, wat me diep raakt. “Ik wist wel dat je me zou vinden. Je vindt me altijd als ik verdwaald ben.” 
Die ene zin omvat alle zorg van Melody voor haar moeder en laat ons tegelijkertijd zien hoe afhankelijk Amanda van haar achtjarige dochter is. De rollen zijn omgedraaid.

Helaas wordt het steeds duidelijker dat Amanda niet meer voor Melody kan zorgen en er wordt een adoptiegezin voor haar gezocht. Als er iemand is gevonden worden de bezoekjes van Amanda aan haar adoptiemoeder heel langzaam opgebouwd, zodat ze aan elkaar kunnen wennen en kijken of de klik er ook echt is. Dat is gelukkig het geval en mijn hart maakt een sprongetje dat ze nu een fijn huis krijgt waar er voor haar gezorgd wordt en waar ze vooral kind mag zijn.

Wat een respect heb ik voor Cathy Glass voor de manier waarop ze haar huis altijd openstelt, terwijl ze geen idee heeft wat haar nu weer te wachten staat. Wat een engelengeduld moet ze soms hebben en wat krijgt ze veel te incasseren. Desondanks spreekt ze vol liefde over haar pleegkinderen en dat was met dit boek niet anders. Het was gewoon voelbaar hoe ze Melody in haar hart sloot. Als laatste toch een diepe buiging voor Melody zelf. Wat een veerkrachtig, wijs meisje! Hopelijk brengt het leven je – na een slechte start- alleen nog maar zonneschijn!

Vier stralende sterren



Reageer op deze recensie

Meer recensies van Riejanne Zwiers