Krake doet het weer.. Wat een indrukwekkend boek!

Ik was een van de gelukkigen die Hannelore vooruit mocht lezen en was dan ook heel erg benieuwd naar dit boek.  Het verhaal begint met de manier waarop Julia ( de moeder van Hannelore) in contact komt met de sekteleider Vrieswijk. Langzaamaan wordt ze steeds verder meegezogen in zijn overtuigingen. Vooral in het begin lezen we veel over wat Vrieswijk predikt en dat maakt dat de rillingen me over de rug lopen. Ik betrap mezelf er op dat ik heel erg boos wordt op de manier waarop hij de mensen bespeelt. Hen ‘boodschappen’ geeft in de volle overtuiging dat zijn waarheid de waarheid is. Het beklemd me en tegelijkertijd heb ik enorm te doen met de kinderen die meegenomen worden naar zijn diensten en daar soms urenlang zitten, verplicht luisteren naar de Broeder zoals hij zichzelf noemt.  Een van die kinderen is Hannelore, een op dat moment driejarig meisje dat geen andere keuze heeft dan met haar moeder mee te gaan naar de Gemeente Gods.

Vrieswijk is een meester in manipuleren en het uitdelen van straffen. De manier waarop hij zijn volgelingen vernederd is gewoon voelbaar. Het is gruwelijk om te lezen hoe graag de volgelingen gezien willen worden door Vrieswijk en daar alles voor over hebben. Natuurlijk denk je als lezer dat het jou nooit kan overkomen, maar dit boek bewijst  hoe ‘makkelijk’ het is om kwetsbare mensen het gevoel te geven ergens bij te horen, dat ze iemand zijn en vooral gezien worden. Vrieswijk is daar ontzettend sterk in. Daarnaast heeft hij heel duidelijk zijn voorkeuren voor een aantal volgelingen en helaas is Hannelore er daar ook een van. 

We volgen het leven van Hannelore, en beleven helemaal mee hoe zij van jongs af aan gehersenspoeld wordt met alle gevolgen van dien. Meermalen betrap ik mezelf erop dat ik haar daar weg wil halen, zo beklemmend voelt het.  De volgelingen wachten soms urenlang voor een dienst begint, omdat Vrieswijk volgens zijn zeggen nog geen seintje heeft gehad van God. Dit resulteert erin dat mensen soms hele dagen zitten te wachten op een dienst die pas in de avond begint en soms de halve nacht duurt. Dan is daar het moment dat Vrieswijk niet langer Broeder genoemd mag worden, maar de Profeet. Dit heeft God hem doorgegeven. Een titel met nog meer aanzien.

Wat mij enorm raakt is het moment dat Hannelore voor haar zelf de oplossing vindt over hoe ze zich moet gedragen. “De enige oplossing, de manier om met de pijn te kunnen omgaan was stoppen met denken, stoppen met voelen en haar eigen persoonlijkheid begraven, haar eigen ik.’ Dit zinnetje geeft in een klap weer hoe je gevangen zit in een wereld, waar je niet uit kunt stappen, omdat je totaal geen weet hebt hoe het er ergens anders aan toegaat. 

Als dan na verblijf in het buitenland het moment komt dat Hannelore bevrijd wordt begint het grote gevecht pas echt. Hoe angstig moet het zijn om ineens zelf keuzes te mogen maken, terwijl die altijd voor je gemaakt zijn? Deel uitmaken van een wereld die nooit de jouwe is geweest en waarvan je nagenoeg niets weet, omdat je binnen de ‘veilige’ muren van een sekte bent opgegroeid. Wat een gevecht en wat dwingt Hannelore een respect af dat ze dat gevecht gewonnen heeft. Diepe buiging voor het feit dat ze haar verhaal naar buiten brengt.

Krake heeft het weer gedaan. Hij heeft het vermogen om te schrijven met empathie zonder oordelen en zonder iemand tekort te doen. In no time zit je in het verhaal alsof je het van dichtbij beleeft. Daarnaast weet Krake haarfijn weer te geven hoe het er in de Gemeente Gods toegaat, waaruit ook weer blijkt hoe gedegen zijn research is. De foto’s maken het verhaal af. Dit boek kroop me echt onder de huid en daar blijft het nog lang zitten.  

5 stralende sterren