Rouw wordt haarfijn beschreven, spot on!!

Wat een supergoed boek heeft Kleine hier op de kaart gezet. Een boek over een gezin in rouw, maar dan vooral de rouw in de belevingswereld van een dertienjarig meisje. Het taalgebruik is toegankelijk, vlot en makkelijk.

Marit is altijd al bang geweest voor de dood en die angst zat heel diep met als gevolg dat ze elke nacht checkt of haar ouders, broers en zus nog wel leven. Daarnaast heeft ze vaste rituelen waar ze zich aan moet houden, om te voorkomen dat er iemand dood zal gaan. Wat een onrust om zo te moeten leven, om het gevoel nodig te hebben dat je controle hebt, over iets dat zoveel groter is dan jezelf. Helaas behoeden al die rituelen haar niet, want het ergste wat Marit kan overkomen gebeurt. Ze verliest haar vader van het een op andere moment.

De manier waarop Kleine het verlies beschrijft is echt spot on! Het ongeloof, maar ook de ontkenning, omdat het verlies te groot is om te beseffen, weet Kleine haarfijn te beschrijven en zal voor velen ook heel herkenbaar zijn.

“Papa, je bent niet dood. Doe je ogen open.”, snijdt me dwars door mijn ziel heen en maakt dat de tranen me over de wangen stromen. Dertien jaar en dan zo’n verlies moeten dragen is zo oneerlijk! En ondanks dat is het toch geen zwaar boek. Er zijn zelfs een aantal stukjes waar ik met een big smile aan het lezen ben, omdat ik de humor zo kan waarderen en ik me voor kan stellen dat ik zoiets zelf ook zou kunnen doen.

Wat ik heel sterk vind in het verhaal is het gevoel van eenzaamheid die iemand in rouw kan ervaren, zowel binnen het gezin als tussen vriendinnen. Het masker dat iemand opzet om voor de buitenwereld vooral niet te laten merken dat ze zich leeg en intens verdrietig voelt. Het gevoel dat de hele wereld doorgaat, terwijl jouw wereld stil staat. Dat komt ook in het boek duidelijk naar voren op het moment dat een van de beste vriendinnen van Marit haar letterlijk vraagt: “Waar zit je altijd met je hoofd?”

Daarnaast de angst van Marit om haar moeder niet te vertellen over haar verdriet, omdat ze haar moeder wil beschermen. Niet beseffend dat het verdriet er toch wel is, ook als je er niet over praat. Als dan eindelijk het moment komt waarop Marit breekt en haar moeder vertelt hoe haar leven er nu uitziet maakt mijn hart een sprongetje. Juist in zo’n moeilijke tijd gun ik haar meer dan ooit dat ze dit samen kunnen delen.

Kleine heeft met Zeemist een boek geschreven voor Young Adults, maar dit boek verdient een veel groter publiek. Ik ben van mening dat het geschikt is voor jong en oud en dat een ieder die met verlies te maken heeft gehad hier heel veel in zal herkennen. Kortom een boek dat echt nodig is.

Vijf stralende sterren voor Zeemist.